جعفر صادق (ع) و از ياران سالم بن ابى حفصه (در گذشته در سال 137 ه‌) ، و حكم بن عتيبه كوفى «در گذشته در سال 115 ه‌» ، و ابو المقدام ثابت حداد از اصحاب امام سجاد (ع) و حضرت باقر (ع) و سلمة بن كهيل (در گذشته در سال 122 ه‌) بودند.

همگى ايشان بر اين گفتار فراهم آمدند كه على (ع) بهترين اصحاب پيغمبر بود، ولى با وجود اين به دستورهاى ابو بكر و عمر رفتار كرده است، و مانند سفيان ثورى مسح بر موزه و آشاميدن نبيذ مست‌كننده و خوردن مارماهى را جايز مى‌دانستند، سپس در جنگ على (ع) و نبرد با محاربانش اختلاف كردند.

ضعفاى زيديه كه «عجليه» نام دارند و از ياران هارون بن سعيد عجلى (در گذشته در سال 145 ه‌) هستند، ايشان نيز از بتريه بشمار مى‌روند، آنان مردم را به دوستى على بن أبي طالب (ع) خواندند، و سپس امامت او را با ولايت ابو بكر و عمر بهم آميختند، ايشان در نزد سنّيان بهترين فرقه‌هاى شيعه هستند، زيرا در عين حالى كه على (ع) را برتر مى‌شمارند امامت ابو بكر و عمر را نيز قبول دارند.

امّا عثمان و طلحه و زبير را نكوهيده، و همراهى و به جنگ بيرون شدن با هر يك از فرزندان على (ع) را از نظر امر به معروف و نهى از منكر واجب مى‌دانند.

آنان در امامت شخص معينى را در نظر نگيرند بلكه هر كه از فرزندان على (ع) خروج كند، از هر بطن و شكمى كه باشد، او را امام دانند.

عبد القاهر بغدادى مى‌نويسد كه: بتريه امامت ابو بكر و عمر را درست مى‌دانستند مى‌گفتند: اگر مردم به امامت حضرت على (ع) اقرار مى‌كردند بهتر بود، ولى اين عمل موجب فسق و كفر ايشان نخواهد شد.

تنها فرقى كه اين دسته با سليمانيه دارند آن است كه ايشان به عكس سليمانيه عثمان را هم تكفير نمى‌كنند، و به همين جهت در نزد اهل سنت محترم هستند.

ابو الحسن اشعرى مى‌نويسد كه: بتريه بر خلاف ديگر فرق شيعه، رجعت مردگان را به اين دنيا منكر شدند، و على (ع) را از آن روز امام و خليفه دانند كه پس از عثمان به وى بيعت كردند.

محمد بن اسحاق النديم در كتاب «الفهرست» مى‌نويسد كه: حسن بن صالح بن حىّ (كه در سال 100 ه‌ تولد يافت و در سال 168 ه‌ درگذشت) از بزرگان شيعه زيديه بود، و از فقها و متكلمان ايشان بشمار مى‌رفت، از جمله كتابهاى او: كتاب «التوحيد» ، كتاب «امامة ولد على من فاطمه» ، كتاب «الجامع فى الفقه» است.

حسن را دو برادر به نام على بن صالح و صالح بن صالح بود كه بر مذهب برادر