احكام نَذر و عَهد

[مسأله 2640]

مسأله 2640 نذر آن است كه انسان ملتزم شود (1) كه كار خيرى را براى خدا بجا آورد، يا كارى را كه نكردن آن بهتر است براى خدا ترك نمايد.

(1) گلپايگانى ، خوئى ، فاضل ، تبريزى ، سيستانى ، صافى ، نورى : نذر آن است كه انسان بر خود واجب كند. .

اراكى : مسأله نذر آن است كه انسان ملتزم شود براى خدا بر عهدۀ او باشد انجام كار خيرى يا ترك كارى كه نكردن آن بهتر است يا ملتزم شود به اين كه مالى از اموال او ملك ديگرى باشد.

بهجت : مسأله انسان مى‌تواند با نذر كردن، انجام كارى كه مطلوب شارع است و يا ترك كارى را كه مورد نهى واقع شده بر خود واجب كند.

مكارم : مسأله نذر آن است كه كار خيرى را براى خدا بر عهدۀ خود قرار دهد، يا ترك كارى كه نكردن آن بهتر است.

زنجانى : مسأله نذر آن است كه انسان براى خدا چيزى را در عهده خود قرار دهد و آن چيز مى‌تواند انجام يا ترك كارى باشد.

مسألۀ اختصاصى

مكارم : مسأله 2273 فاضل : مسأله 2774 نذر دو قسم است: اوّل: نذرى كه به صورت مشروط انجام مى‌شود، مثلاً مى‌گويد: چنانچه بيمار من بهبود يابد، انجام فلان كار براى خدا بر عهدۀ من است «اين گونه نذر را نذر شكر مى‌گويند» يا اگر مرتكب فلان كار زشت شوم فلان كار خير را براى خدا انجام خواهم داد «اين گونه نذر كردن را نذر زجر گويند» . دوم: نذر مطلق و آن نذرى است كه بدون هيچ قيد و شرطى بگويد: «من براى خدا نذر مى‌كنم كه نماز شب بخوانم» و همۀ اين نذرها صحيح است.

فاضل : بدون هيچ قيد و شرطى بگويد: «للّٰهِ عَلَىَّ» يا «براى خدا بر عهدۀ من است» كه فلان كار را انجام دهم و همۀ اين نذرها صحيح است.

[مسأله 2641]

مسأله 2641 در نذر بايد صيغه خوانده شود (1) و لازم نيست آن را به عربى بخوانند؛ پس اگر بگويد چنانچه مريض من خوب شود، براى خدا بر من است (2) كه ده تومان به فقير بدهم، نذر او صحيح است (3)

(1) فاضل : و اگر صيغۀ نذر خوانده نشود، نذر منعقد نمى‌شود و چيزى واجب نمى‌شود. .

(2) صافى : اگر بگويد از براى خدا بر من، يا بر عهدۀ من يا بر ذمۀ من است كه اگر