اراكى: مسأله نافلۀ صبح پيش از نماز صبح خوانده مى‌شود و وقت آن از فجر اول است تا طلوع سرخى طرف مشرق ولى اگر با نماز شب خوانده شود، قبل از فجر اوّل هم مى‌توان خواند، هر چند افضل آن است كه در وقت، آن را اعاده كند.

گلپايگانى، صافى: مسأله نافلۀ صبح پيش از نماز صبح خوانده مى‌شود و وقت آن بعد از فجر اول است تا وقتى كه سرخى طرف مشرق پيدا شود و نشانۀ فجر اول در وقت نماز صبح گفته شد و ممكن است نافلۀ صبح را بعد از نافلۀ شب بلا فاصله خواند.

خوئى، زنجانى، تبريزى: وقت فضيلت آن. .

زنجانى: جايز است. .

سيستانى: مسأله نافلۀ صبح پيش از نماز صبح خوانده مى‌شود و وقت آن بعد از گذشتن از وقت نماز شب به مقدار انجام آن مى‌باشد و تا وقتى كه ممكن است آن را پيش از نماز صبح به جا آورد وقت آن ادامه دارد ولى اگر شخص نافلۀ صبح را تا وقتى كه سرخى طرف مشرق پيدا شود تأخير بيندازد بهتر است كه در اين موقع ابتداءً نماز صبح را بخواند.

بهجت: مسأله نافلۀ صبح را بعد از تمام شدن نماز شب تا طلوع سرخى از طرف مشرق مى‌شود خواند و بعد از آن، اول نماز صبح و بعد از آن نافلۀ صبح را بخوانند.

مكارم: مسأله وقت نافلۀ صبح پيش از نماز صبح است از طلوع فجر تا آشكار شدن سرخى در طرف مشرق و مى‌توان آن را بعد از نماز شب بلا فاصله به جا آورد.

[مسأله 773 وقت نافلۀ شب ]

مسأله 773 وقت نافلۀ شب از نصف شب است تا اذان صبح و بهتر است نزديك اذان صبح خوانده شود (1) .

(1) بهجت: و اگر كسى چهار ركعت يا بيشتر از نافلۀ شب را خوانده و وقت فريضۀ صبح رسيده، مى‌تواند نماز شب را تمام كند و مى‌تواند نافله و فريضۀ صبح را بخواند و بعداً باقى ماندۀ نماز شب را قضا كند، و اما اگر چيزى از نماز شب را به جا نياورده و يا كمتر از چهار ركعت به جا آورده، در اين دو صورت مقدم داشتن نافله و فريضۀ صبح بر قضاى نماز شب أفضل است.

سيستانى: مسأله اول وقت نافلۀ شب بنا بر مشهور نصف شب است و اين گرچه أحوط و بهتر است ولى بعيد نيست از اول شب باشد؛ و تا اذان صبح وقتش ادامه دارد و بهتر آن است نزديك اذان صبح خوانده شود.

مكارم: مسأله وقت نافلۀ شب بنا بر احتياط از نصف شب است تا اذان صبح، ولى بهتر است در موقع سحر يعنى در ثلث آخر شب بخواند.

[مسأله 774 كسى كه براى او سخت است نافلۀ شب را بعد از نصف شب بخواند]

مسأله 774 مسافر و كسى كه براى او سخت است نافلۀ شب را بعد از نصف شب بخواند (1) ، مى‌تواند آن را در اول شب به جا آورد.

(1) فاضل: يا ترس آن را دارد كه در وقت بيدار نشود. .