واجب آن است كه در هر ماه هفت روز را ايام عادت خود قرار دهد. [پايان مسأله]

(2) صافى: مع ذلك احتياط واجب اين است كه اين زن كه به عادت خويشان رجوع مى‌كند اگر عادت آنها از هفت روز كمتر است، پس از پايان مدت عادت خويشانش تا هفت روز هم آن چه را حائض بايد ترك كند، ترك نمايد و هم آن چه را مستحاضه بايد انجام دهد، انجام دهد و هم چنين اگر عادت خويشانش از هفت روز بيشتر است در فاصلۀ بين هفت روز تا پايان عادت آنها احتياط مذكور را مراعات نمايد.

خوئى، تبريزى: مسأله زنى كه عادت وقتيه دارد اگر در غير وقت عادت با نشانه‌هاى حيض بيشتر از ده روز خون ببيند و نتواند حيض را به واسطۀ نشانه‌هاى آن تشخيص دهد، بايد تا شش يا هفت روز حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.

زنجانى: مسأله زنى كه عادت وقتيه دارد، براى تعيين مقدار خون حيض خود مى‌بايست نخست به نشانۀ حيض و سپس به عادت خويشان خود توجه كند، بنا بر اين اگر خونى ببيند كه نشانۀ حيض را دارد در صورتى كه شرايط حيض را هم داشته باشد، (يعنى از سه روز كمتر و از ده روز بيشتر نباشد) آن خون را حيض قرار مى‌دهد و اگر نتواند مقدار حيض خود را به واسطۀ نشانۀ حيض تعيين نمايد، بايد شمارۀ عادت يكى از خويشان خود را در زمانى كه هم سن او بوده‌اند؛ پدرى باشد يا مادرى، زنده باشد يا مرده، حيض قرار دهد و پس از آن مستحب است تا ده روز استظهار كند و پس از ده روز، خون استحاضه است.

سيستانى: مسأله زنى كه عادت وقتيه دارد اگر در وقت عادت خود خون ببيند و مقدار آن خون بيش از ده روز باشد پس اگر بعضى از روزها خون او نشانه‌هاى حيض را داشته باشد و بعضى نداشته باشد و روزهايى كه به نشانه حيض است از سه روز كمتر و از ده روز بيشتر نباشد آن را حيض و ما بقى را استحاضه قرار مى‌دهد و اگر چنين خونى با همين شرط دو بار تكرار شود مثلاً چهار روز خون با نشانه حيض و چهار روز با نشانه استحاضه، دوباره چهار روز با نشانۀ حيض باشد فقط خون اوّل را حيض قرار دهد و ما بقى استحاضه است و اگر خون با نشانه حيض از سه روز كمتر باشد آن را حيض قرار دهد و عدد آن را با يكى از دو نحو آينده (رجوع به اقارب يا انتخاب عدد) تعيين نمايد و اگر بيش از ده روز است قسمتى از آن را با يكى از همين دو راه حيض قرار دهد و اگر نتواند مقدار حيض را به واسطه نشانه‌هاى آن تشخيص دهد يعنى خون او همه داراى يك نوع نشانه باشد يا خونى كه به نشانه حيض است از ده روز بيشتر يا از سه روز كمتر باشد بايد به مقدار ايام عادت بعضى از خويشان خود را حيض قرار دهد چه پدرى باشد و چه مادرى، زنده باشد يا مرده، ولى به دو شرط: اوّل: آن كه نداند مقدار عادت او مخالف با مقدار حيض خودش مى‌باشد، مثل آن كه خودش در زمان جوانى و قوّت مزاج باشد و آن زن نزديك به سن يأس باشد كه مقدار عادت معمولاً كم مى‌شود و هم چنين در عكس اين صورت و مثل زنى كه داراى عادت ناقصه است كه معنا و حكمش در مسأله [499]خواهد آمد. دوّم: آن كه نداند مقدار عادت آن زن با مقدار عادت ديگر خويشانش كه داراى شرط اول هستند تفاوت دارد، ولى اگر مقدار تفاوت بسيار كم باشد كه حساب نشود ضرر ندارد و هم چنين است