ذره‌اى از ذرات عالم را به كمالى كه برازنده و سزاوار آن است برساند،و هر كسى را به هر چه از براى آن خلق شده و اصل نمايد،و هيچ آفريده‌اى را حد تغيير و تبديل آن نيست.

به چشم خود ديده‌ايم كه اطفالى كه نگاهبان و پرستار متعدد دارند هلاك شده‌اند، و طفلان خودسر و بى‌پدر و مادر در كوچه و صحرا تنها و بى‌كس به سلامت مانده‌اند.

نمى‌بينى كه بسيارى از علما و فضلا سعى‌ها كردند در تربيت اولاد خود ولى سعى ايشان اثرى نبخشيد.و چه قدر از ارباب دولت و اغنيا مالهاى بى‌حد از براى فرزندان خود گذاردند ولى به اندك وقتى از دست ايشان به در رفته ثمرى نداد.بسى يتيمان سر و پا برهنه كه نه مالى از براى ايشان بود و نه تربيتى،به واسطه تربيت مربى ازل به اعلى مرتبه كمال رسيدند و اموال بى‌حد و حصر فراهم آوردند،بلكه به مراتب عاليه و مناصب جليله رسيدند.

و غالب آن است كه يتيمانى كه در طفوليت پدر از سر ايشان رفته ترقى ايشان در دنيا و آخرت بيشتر مى‌شود از اطفالى كه در آغوش پدران پرورش يافته‌اند.و به تجربه رسيده است كه هر كه خاطر جمع و مطمئن بوده از اولاد خود به جهت مالى كه از براى ايشان گذاشته،يا به شخصى كه اولاد خود را به او سپرده عاقبت به فقر و تهى دستى گرفتار گشته و به خوارى و ذلت و پستى رسيده‌اند.بلكه بسيار شده است كه آن مال يا آن شخص باعث هلاكت اولاد او شده‌اند.و هر كه كار اولاد و بازماندگان خود را به خدا واگذارد و ايشان را به رب الارباب سپرد البته بعد از او هر روز عزت و قوت و مال و دولت ايشان زيادتر شده.

پس كسى كه عاقل و خير خواه اهل خود باشد بايد كار و بار اولاد و عيال خود را به خالق و پروردگار ايشان گذارد و آنها را به مولى و آفريدگار ايشان سپارد.نعم المولى و نعم النصير.[1] ششم آنكه:خوف او از عذاب الهى باشد،به واسطه معاصى و گناهانى كه از او صادر شده.و اين نوع خوف،از انواع خوف ممدوح،و در آيات و اخبار مدح صاحبان آن شده-همچنان كه بعد از اين مذكور خواهد شد-و ليكن،باقيماندن بر اين ترس،و در صدد علاج آن بر نيامدن به توبه و انابه،و ترك معصيت،از جهل و غفلت است.و شرح اين خوف،بعد از اين بيايد،علاوه بر اين،خوف حقيقة از مرگ نيست،بلكه خوف از چيزى است كه مى‌ترسد بعد از مرگ حاصل شود.

و از آنچه گفتيم معلوم شد كه:خوف از موت،به سبب يكى از جهات مذكوره،