406- چه خوب است تواضع و فروتنى ثروتمندان در برابر فقرا براى رسيدن به پاداش الهى و از ان بهتر بى اعتنايى و تكبّر مستمندان در برابر اغنيا به خاطر تكيه به خداست.

407- خداوند عقل را در وجود كسى وديعه ننهاده، جز اين كه روزى به وسيله آن او را نجات خواهد داد.

408- آن كس كه با حق گلاويز شود حق او را بر زمين خواهد كوبيد.

409- قلب، كتاب ديده است.

410- پرهيزكارى رئيس اخلاق و صفات پسنديده است.

411- لبه تيز زبانت را بر ضدّ كسى كه سخن بر زبانت نهاده به كار مگير، همچنين بلاغت سخنت را بر ضدّ كسى كه فنّ سخنورى به تو آموخته صرف مكن!

412- در تأديب خويشتن همين بس كه از آنچه بر ديگران نمى‌پسندى اجتناب ورزى.

413- يا شكيبايى آزادگان داشته باش وگرنه همچون جاهلان بى خبر خود را به فراموشى زن.

414- و در خبر ديگرى آمده كه امام به اشعث بن قيس به عنوان تسليت فرزندش فرمود:

يا همچون مردان بزرگوار شكيبايى كن وگرنه همچون بهايم خود را به غفلت زن.

415- امام در توصيف دنيا فرموده است:

مغرور مى‌كند و زيان مى‌رساند و مى‌گذرد. خداوند نه دادن آن را به عنوان پاداش دوستانش پذيرفته و نه گرفتن آن را به عنوان كيفر دشمنانش. اهل دنيا همچون كاروانى هستند كه هنوز رحل اقامت نينداخته‌اند، قافله سالار فرياد مى‌زند (كوچ كنيد و آنها كوچ مى‌كنند).

416- به فرزندش امام حسن عليه السلام فرمود: چيزى از دنيا بعد از خود باقى مگذار، زيرا آنچه باقى مى‌گذارى براى يكى از دو كس خواهد بود، يا شخصى است كه آن را در اطاعت خداوند صرف مى‌كند و سعادتمند مى‌گردد به همان چيزى كه تو به خاطر آن شقاوت يافته‌اى و يا شخصى است كه آن را در معصيت خداوند به كار مى‌گيرد و به وسيله آنچه تو براى او اندوخته‌اى، شقاوتمند مى‌شود. بنابراين تو معاون او در گناه بوده‌اى. هيچ كدام از اين دو، لياقت ندارند كه تو آنها را بر خود مقدّم دارى.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: اين سخن به گونه ديگرى نيز نقل شده و آن اين است كه: