308- دوستى ميان پدران خويشاوندى ميان فرزندان است، و خويشاوندى به دوستى نيازمندتر است تا دوستى به خويشاوندى (يعنى هنگامى كه پدران با هم دوست صميمى باشند، گويى فرزندانشان خويشاوندند و خويشاوندان آن‌گاه خويشاوند محسوب مى‌شوند كه دوست باشند).

309- از حدس و گمان افراد با ايمان برحذر باشيد، چرا كه خداوند حق را بر زبان آنها قرار داده است.

310- هيچ كس در ادّعاى ايمان صادق نيست مگر زمانى كه به آنچه نزد خداست مطمئنتر از آنچه نزد اوست باشد (تا جايى كه آنچه را دارد مى‌دهد تا به آنچه نزد خداست برسد).

311- هنگامى كه امام عليه السلام وارد بصره شد «انس بن مالك» را خواست تا نزد «طلحه» و «زبير» برود و آنچه را كه از پيامبر صلى الله عليه و آله درباره آنها شنيده به آنها يادآورى كند.

انس از اين مأموريّت سرپيچى كرد و به خدمت امام عليه السلام آمد و گفت: من آن را فراموش كرده‌ام؛ امام فرمود:

اگر دروغ مى‌گويى، خداوند سرت را به سفيدى روشنى مبتلا كند كه عمامه آن را نتواند پوشانيد.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: منظور امام بيمارى «برص» است، چيزى نگذشت كه لكّه‌هاى سفيد برص در چهره انس آشكار گشت و از آن پس هيچ‌كس او را بى نقاب نمى‌ديد.

312- دلهاى آدميان گاهى پرنشاطند و گاه بى نشاط، آن‌گاه كه پر نشاطند آنها را به انجام مستحبّات نيز وادار كنيد و آن‌گاه كه بى نشاطند، تنها به انجام فرائض و واجبات قناعت جوييد.

313- در قرآن، اخبار پيشينيان و مسير حوادث آينده و حكم و دستور بين شما آمده است.

314-/ سنگ را از همان‌جا كه آمده باز گردانيد، چرا كه شرّ و بدى را جز با بدى نمى‌توان رفع نمود.

315- به دبير و نويسنده‌اش «عبداللّه بن ابى رافع» فرمود: مركّب دواتت را با گذاردن ليقه در آن تنظيم كن و نوك قلمت را طولانى نما، بين سطرها فاصله بينداز و فاصله بين حروف را كم كن كه اين به جلوه و زيبايى خط مى‌افزايد.

316- من يعسوب و پيشواى مؤمنانم و مال و ثروت، يعسوب بدكاران.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: معناى اين سخن اين است كه مؤمنان از من تبعيّت مى‌كنند و بدكاران و فاجران از مال. همان گونه كه زنبوران عسل از رئيس خود تبعيّت مى‌نمايند.

317- بعضى از يهوديان با آن حضرت گفتند: هنوز پيامبرتان را دفن نكرده بوديد كه درباره‌اش اختلاف نموديد.