296- امام عليه السلام مردى را ديد كه بر ضدّ دشمن سعايت مى‌كند، امّا از طريقى كه به خودش ضرر مى‌زند، به او فرمود:

تو همچون كسى هستى كه نيزه بر خود مى‌زند تا كسى را كه پشت سرش سوار است بكشد.

297- درسهاى عبرت چه بسيارند و عبرت‌گير كم!

298- كسى كه در دشمنى با دشمنان افراط كند گنهكار است و كسى كه كوتاهى كند بر خود ستم كرده و كسى كه با ديگران به دشمنى برخيزد، توانايى ندارد حقّ تقوا را رعايت كند.

299- گناهى كه بعد از آن مهلت دو ركعت نماز برايم باشد، مهم نيست، چرا كه در اين نماز عفو و عافيت را از خدا مى‌طلبم (و توبه خواهم كرد).

300- از امام عليه السلام پرسيدند: خداوند چگونه به حساب اين همه مخلوق مى‌رسد؟ فرمود:

همان‌گونه كه آنها را با آن كثرت روزى مى‌دهد.

پرسيده شد: چگونه به حساب آنها رسيدگى مى‌كند و حال اين كه او را نمى‌بينند؟

فرمود:

همان‌گونه كه آنها را روزى مى‌دهد و او را نمى‌بينند.

301- فرستاده تو نماينده عقل توست و نامه تو گوياترين سخنگوى تو!

302- آن كس كه شديداً به بلا مبتلاست، محتاجتر به دعا نيست، از كسى كه مبتلا نيست ولى هر لحظه انتظار آن را مى‌كشد.

303- مردم فرزندان دنيا هستند و هيچ كس را بر محبّت مادرش نمى‌توان ملامت كرد.

304- مستمند فرستاده خداست. كسى كه از او دريغ دارد از خدا دريغ داشته و كسى كه به او عطا و بخشش كند به خدا عطا كرده.

305- انسان غيرتمند هرگز زنا نمى‌كند (و كارى را كه در مورد كسان خود دوست نمى‌دارد در حقّ ديگران روا نخواهد داشت).

306- اجل و سرنوشت قطعى، براى حفاظت انسان كافى است (يعنى تا عمر به پايان نرسد هيچ حادثه‌اى او را از پاى در نمى‌آورد).

307- آدم داغدار خواب و آسايش دارد، امّا كسى كه مالش را ربوده‌اند خواب ندارد.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: معناى سخن بالا اين است كه انسان بر قتل فرزندان ممكن است صبر كند، امّا در سلب و ربودن اموالش صبر نمى‌نمايد.