199- در تعريف اوباش از مردم فرمود:

«آنها كسانى هستند كه هرگاه هماهنگ گردند، غالب شوند و هنگامى كه پراكنده شوند شناخته نشوند».

و گفته شده كه امام فرمود: «آنها كسانى هستند كه هرگاه متّحد شوند، زيان رسانند و هنگامى كه متفرّق گردند، سود به بار خواهند آورد».

گفته شد: زيان اتّحاد آنها را دانستيم. منفعت پراكندگيشان چيست؟ فرمود:

پيشه‌وران و اهل كسب به كارهاى خود باز مى‌گردند و مردم از تلاش آنها سود مى‌برند، بنّا به كار خود مى‌پردازد، بافنده مشغول بافندگى و نانوا به پخت نان اشتغال پيدا مى‌كند.

200- جنايتكارى را به خدمتش آوردند. و عده‌اى اوباش همراه او بودند، فرمود: درود بر شما نباشد، اى كسانى كه چهره‌هاى شما جز به هنگام بديها ديده نمى‌شود.

201- همراه هر انسانى دو فرشته است كه وى را محافظت مى‌كنند، ولى هنگامى كه مقدّرات فرا رسد او را رها مى‌سازند. اجل و مدّت زندگى، خود سپرى است حافظ و نگاهدار!

202- هنگامى كه «طلحه» و «زبير» به امام عليه السلام گفتند: با تو بيعت مى‌كنيم به اين شرط كه در حكومت شريك باشيم، فرمود: نه، شما شريك در تقويت و كمك و يار و ياور به هنگام ناتوانى و سختيها و مشكلات باشيد.

203- اى مردم! از خدايى بترسيد كه اگر سخنى بگوييد مى‌شنود، اگر پنهان داريد مى‌داند، و آماده براى مرگى باشيد كه اگر از آن فرار كنيد، به شما دست مى‌يابد. اگر بايستيد شما را مى‌گيرد، و اگر فراموشش كنيد، شما را فراموش نخواهد كرد.

204- به خاطر ناسپاسى افراد، از كار نيك مضايقه نكنيد، چرا كه در عوض گاهى كسى از تو سپاسگزارى مى‌كند كه از عمل نيكت بهره‌اى نبرده، و چه بسا همين تعداد شكرگزارى، اثرش بيش از ناسپاسى افراد ناسپاس است «و خداوند نيكوكاران را دوست مى‌دارد». [1] 205- هر ظرفى با ريختن چيزى در آن از وسعت فراگيريش كاسته مى‌شود، مگر پيمانه علم، كه هر چه از دانش در آن جاى دهى وسعتش افزون مى‌گردد.

206- نخستين نتيجه‌اى كه شخص حليم از حلم خود مى‌برد اين است كه مردم در برابر جاهل و نادان از او حمايت خواهند كرد.

207- اگر «حليم» نيستى، خود را به «حلم» و بردبارى بزن، زيرا كم شده كسى خود را شبيه قومى كند

[1]. سوره مائده، آيه 93.