56- «بى نيازى» در غربت «وطن» است، و «نيازمندى» در وطن «غربت» است (زيرا انسان بى نياز هركجا باشد، وسايل برايش فراهم و افراد دورش را مى‌گيرند، ولى نيازمند، اقوام و بستگان نيز رهايش مى‌كنند).

57- قناعت مالى است كه هرگز تمام نمى‌شود.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: اين كلام از پيامبر صلى الله عليه و آله نيز نقل شده است.

58- مال و ثروت مادّه اصلى همه شهوات است.

59- كسى كه تو را بترساند (از چيزى كه خطرناك است)، همچون كسى است كه تو را بشارت مى‌دهد (به چيزى كه مايه سرور و خوشحالى است).

60- زبان درنده‌اى است كه اگر رهايش كنى دندان مى‌گيرد.

61- زن عقربى است كه نيش زدن او شيرين است.

62- هنگامى كه تحيّتى به تو گويند، به صورتى بهتر از آن پاسخ گوى و هنگامى كه هديه‌اى براى تو فرستند، آن را به بهتر از آن مقابله كن، ولى با اين حال فضيلت از آن كسى است كه ابتدا كرده است!

63- شفاعت كننده بال و پر طلب كننده است.

64- اهل دنيا همچون سوارانى هستند كه آنها را مى‌برند، و آنها در خوابند.

65- از دست دادن دوستان غربت است.

66- از دست رفتن حاجت بهتر از آن است كه از نااهل طلب كنى.

67- از بخشش كم، حيا مكن زيرا محروم ساختن، از آن هم كمتر است!

68- خويشتن دارى زينت فقر است و شكرگزارى زينت بى نيازى است.

69- وقتى آنچه را مى خواهى انجام نگيرد، اهميّت ندارد، هركس كه مى‌خواهى باش.

70- هميشه جاهل يا افراط گر و تجاوزكار، و يا كندرو و تفريط كننده است.

71- هنگامى كه عقل انسان كامل مى‌شود، سخنش كم مى‌شود.

72- روزگار بدنها را كهنه و آرزوها را نو مى‌كند، مرگ را نزديك‌