«هرگاه اين (دو قرص نان) قوت و خوراك فرزند ابوطالب است بايد هم اكنون نيرويش به سستى گراييده باشد و از مبارزه با همتايان و نبرد با شجاعان بازماند».

آگاه باشيد! درختان بيابانى چوبشان محكمتر است، امّا درختان سرسبز كه همواره در كنار آب قرار دارند پوستشان نازكتر (و كم دوامترند)، درختانى كه در بيابان روييده و جز با آب باران سيراب نمى‌گردند؛ آتششان شعله ورتر و پردوامتر است و من نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله همچون روشنى كه از روشنايى ديگر گرفته شده باشد و همچون ذراع نسبت به بازو هستم (بنابراين روش او را از دست نمى‌دهم).

به خدا سوگند اگر عرب براى نبرد با من پشت به پشت يكديگر بدهند من به اين نبرد پشت نمى‌كنم و اگر فرصت دست دهد كه بتوانم آن را مهار كنم به سرعت به سوى آنان خواهم شتافت، و به زودى تلاش خواهم كرد كه زمين را از اين شخص وارونه! و اين جسم كج انديش (معاويه) پاك سازم، تا سنگ و شن از ميان دانه ها خارج شود!

بخش ديگرى از اين نامه كه در پايان آن آمده:

اى دنيا! از من دور شو! افسارت را برگردنت انداختم، تو را رها كردم من از چنگال تو رهايى يافته و از دامهاى تو رسته‌ام و از لغزشگاههايت دورى گزيده‌ام.

كجايند پيشينيانى كه با شوخيهايت آنها را مغرور ساختى؟ كجا هستند ملّتهايى كه با زينتها و زخارف خود آنها را فريفتى؟ هان! آنها گروگان گورستانها و هم آغوش لحدها شده‌اند (اى دنيا!) سوگند به خدا اگر تو شخصى ديدنى و قالبى حسّى بودى، حدود خداوند را در مورد بندگانى كه آنها را با آرزوها فريب داده‌اى بر تو جارى مى‌ساختم، و كيفر پروردگار را در مورد ملّتهايى كه آنها را به هلاكت افكندى و قدرتمندانى كه آنها را تسليم مرگ و نابودى نمودى و هدف انواع بلاها قرار دادى در آنجا كه نه راه پس داشتى و نه راه پيش، درباره‌ات به مرحله اجرا مى‌گذارم.

هيهات! كسى كه در لغزشگاههاى تو قدم گذارد، سقوط مى‌كند. كسى كه بر امواج بلاهاى تو سوار گردد غرق مى‌شود. (امّا) كسى كه از دامهاى تو خود را بركنار دارد پيروز مى‌گردد. آن كه از دست تو سالم رسته از اين هيچ ناراحت نيست كه معيشت او به تنگى گراييده، چرا كه دنيا در نظر او همچون روزى است كه زمان زوال و پايان گرفتنش فرا رسيده.

از من دور شو! سوگند به خدا! من رام تو نخواهم شد تا مرا خوار سازى و زمام اختيارم را به دست تو نخواهم سپرد كه به هر كجا خواهى ببرى! به خدا سوگند،-/ سوگندى كه تنها مشيّت خداوند را از آن استثنا مى‌كنم-/ آن‌چنان نفس خويش را به رياضت وادارم كه به يك قرص نان-/ هرگاه به آن دست يابم-/