(و بايد بداند) آن كس كه پنهانى و آشكارش، كردار و گفتارش با هم مخالفت نداشته باشد، امانت الهى را ادا كرده و عبادت را خالصانه انجام داده است.

و به او فرمان داده كه با مردم با چهره عبوس روبه‌رو نشود! آنها را بهتان نزند و به آنها به حساب برترى‌جويى به خاطر اين كه رئيس است بى‌اعتنايى نكند، چه اين كه آنها برادران دينى هستند و كمك در استخراج حقوق!

(بدان) براى تو در اين زكات نصيب مشخّص و حقّ معيّنى است و شريكانى از مستمندان و ضعيفان بينوا دارى، همان‌گونه كه ما حقّ تو را مى‌دهيم تو هم بايد نسبت به حقوق آنها وفادار باشى؛ اگر چنين نكنى از مردمى خواهى بود كه در رستاخيز بيش از همه دشمن و شكايت كننده دارى ...

بدا به حال آن كه- در پيشگاه خداوند- فقرا و مساكين و سائلان و آنها كه از حقّشان محروم مانده‌اند و بدهكاران و ورشكستگان و در راه ماندگان خصم و شاكى او باشند.

كسى كه امانت را خوار شمارد و دست به خيانت آلايد و خويشتن و دينش را از آن منزّه نسازد، درهاى ذلّت و رسوايى را در دنيا به روى خود گشوده و در قيامت خوارتر و رسواتر خواهد بود و بزرگترين خيانت؛ خيانت به ملّت است و رسواترين تقلّب، تقلّب به پيشوايان مسلمين. والسلام‌

نامه 27

به «محمّد بن ابى بكر» هنگامى كه وى را به حكومت مصر منصوب كرد

بالهاى محبّتت را براى آنها بگستر! و پهلوى نرمش و ملايمت را بر زمين بگذار! چهره خويش را براى آنها گشاده دار و تساوى در بين آنها حتّى در نگاههايت را مراعات كن! تا بزرگان كشور در حمايت از آنها طمع نورزند و ضعفا در انجام عدالت از تو مأيوس نشوند، كه خداوند از شما بندگان درباره اعمال كوچك و بزرگ و آشكار و پنهان باز خواست خواهد كرد؛ اگر كيفرتان كند شما استحقاق بيش از آن را داريد و اگر عفوتان كند، او كريم‌تر است.

اى بندگان خدا! آگاه باشيد كه پرهيزكاران هم از دنياى زودگذر و هم از سراى آخرت بهره گرفتند؛