و اگر چنين نكند از هلاكت ايمن نگردد، زيرا خداوند «محمّد صلى الله عليه و آله» را نشانه قيامت، بشارت دهنده بهشت و انذار كننده از عقوبتها و كيفرها قرار داده است. او با شكم گرسنه از اين جهان رفت و با سلامت روح و ايمان به سراى ديگر ورود كرده، وى تا آن دم كه به راه خود رفت و دعوت حق را اجابت نمود، سنگى روى سنگ نگذاشت؛ چه منّت بزرگى خدا بر ما گذاشته كه چنين پيشوا و رهبرى به ما عنايت كرده تا راه او را بپوييم و گام به جاى گام او بگذاريم.

به خدا سوگند! آن‌قدر اين پيراهن خود را وصله زدم كه از وصله كننده آن شرم دارم؛ كسى به من گفت: چرا اين لباس كهنه را بيرون نمى‌اندازى؟ گفتم: از من دور شو! «صبحگاهان رهروان شب ستايش مى‌شوند» (آنها كه بيدار بودند و ره سپردند و به مقصد رسيدند از آنها كه خواب ماندند و به مقصد نرسيدند شناخته مى‌شوند).

خطبه 161

در اين خطبه از اوصاف پيامبر و خاندان و پيروان آيينش سخن به ميان آورده‌

و مردم را به تقوا دعوت نموده است.

پيامبر و اهل بيت وپيروان مكتبش‌

وى را با نورى روشنى بخش (قرآن) و برهان و دليلى آشكار، راهى واضح و كتابى هدايت كننده بر انگيخت؛ خاندانش بهترين خاندانها و درخت وجودش بهترين درختان است كه شاخه هايش موزون و ميوه هايش در دسترس همگان قرار دارد، زادگاهش «مكّه» و هجرتگاهش «مدينه طيّبه» بود، همان شهرى كه آوازه او از آن برخاست و صدايش از آن‌جا پخش شد. او را با دليل كافى و اندرزى شفابخش و برنامه‌اى پيش گيرنده از فساد فرستاد. به وسيله او دستورات ناشناخته الهى را آشكار ساخت، بدعتهايى كه به نام دين در ميان مردم بود، از بين برد و احكامى كه هم اكنون نزد ما روشن است، به وسيله او بيان داشت با اين حال، كسى كه جز اسلام آيينى برگزيند، زيانش مسلّم، دستگيره ايمانش گسسته و سقوط او شديد خواهد بود و سرانجام غم و اندوهى طولانى و عذابى مهلك خواهد داشت.

به خدا توكّل مى‌كنم توكّلى با توبه و بازگشت به او و از او ارشاد مى‌طلبم به راهى كه به سوى بهشتش منتهى و به محلّ و منزل مورد رضايتش پايان يابد.