متروك است و حتى آواى جغد (دوست ديرين ويرانه‌ها) هم از آن شنيده نمى‌شود!

اما چند ماه بعد، بهار با نسيم حيات بخشش، با رگبارهاى جان پرورش، با حرارت مطبوع و دل انگيزش، و با تمام بركاتش فرا مى‌رسد، زمينهاى مرده جان مى‌گيرند، و با نفس مسيحائى بهار، اسكلتهاى بى روح درختان زندگى را از نو آغاز مى‌كنند، همان بيابانها كه بوى قبرستانهاى متروك و قديمى مى‌داد، غرق سبزه و گل، غرق حيات و جنبش، غرق خنده و شادى مى‌شوند. و رستاخيزى عظيم سرتاسر جهان طبيعت را فرا مى‌گيرد، و قيامتى بر پا مى‌گردد.

اين مرگ و حيات طبيعت كه هر سال در برابر چشم ما تكرار مى‌گردد، و به تعداد سالهاى عمرمان آن را ديده‌ايم، نمونه زنده‌اى از رستاخيز آدميان و زندگى آنها پس از مرگ است.

چه فرق مى‌كند، قانون مرگ و حيات همه جا يكى است.

اگر زندگى پس از مرگ غير ممكن باشد، بايد زمينهاى مرده نيز از اين قانون مستثنا نباشند.

اگر ممكن است براى آدميان هم ممكن است.

اگر بيابان خشكيده ديروز كه هيچ اثرى از حيات در آن به چشم نمى‌خورد و حتى جغدهايى كه به ويرانه‌ها علاقه دارند از آن فرار كرده بودند امروز در پرتو بالا رفتن چند درجه حرارت هوا، و وزش چند نسيم لطيف، و ريزش چند رگبار، آنچنان زنده و خرم و سر سبز شده‌اند كه گويى هميشه غرق حيات و زندگى و نشاط بوده، چرا اين قانون را به زندگى و مرگ انسانها تعميم ندهيم و راستى چه تفاوتى اين دو با هم دارند.