اشكال مختلفى از انرژى‌هاى ما هستند نيز در اين صندوق بزرگ به امانت سپرده مى‌شوند و اگر دستگاه‌ها و وسايل كافى در دست داشته باشيم مى‌توانيم تمام امواج صوتى پيشينيان و حتى نقش چهره‌هاى آن‌ها را از محيط زيست آنها بگيريم.

مى‌دانيم هم اكنون اين كار در مقياس كوچكى انجام شده و دانشمندان توانسته‌اند با استفاده از امواج صوتى كه به روى ظروف سفالينى كه از دو هزار سال پيش به يادگار مانده، صداى كوزه گران آن زمان را زنده كنند، به طورى كه همه آن را بشنوند. [1]

مطالعه روى بدنه اين ظروف سفالين نشان مى‌دهد كه به هنگام ساختن آنها امواج صوتى سازندگان از طريق ارتعاشات دستشان روى بدنه آنها نقش بسته است و به كمك همين‌ها صداى آنها باز مى‌گردد.

آيا اينها هر كدام گام برجسته تازه‌اى به سوى اثبات علمى رستاخيز نيست! اگر آن مرد عرب بيابانى امروز هم زنده بود و دوره تحصيلات عالى راميديد باز حاضر بود استخوان پوسيده را دستاويزى براى اثبات محال بودن معاد قرار دهد و به خدمت پيامبر برد؟

اگر آن مرد عرب تحصيلاتى هم نمى‌كرد و دستگاه‌هاى ضبط صدا و فيلم بردارى‌هاى امروز را مى‌ديد، باز نمى‌توانست امكان معاد را انكار كند.

آيا بااين حال نبايد اعتراف كنيم: همان طور كه به گفته «آدلف بوهلر» شيمى دان معروف: «هر قانونى كه بشر كشف مى‌كند او را يك گام به خدا نزديك‌تر مى‌سازد، هر قانونى كه كشف مى‌شود، او را يك قدم به رستاخيز و زندگى پس از مرگ نيز نزديك‌تر مى‌نمايد»؟

[1]. كتاب «راه طى شده».