ماده ديگر تبديل شده باشد، و آن در مورد تجزيه اتم‌ها و انفجارات اتمى بود كه ماده تبديل به انرژى مى‌شد.

اين موضوع را نخستين بار «مادام كورى‌» و همسرش «پير كورى‌» به هنگام مطالعه روى اجسام‌ راديواكتيو (اجسامى كه تشعشع اتمى دارند و به اصطلاح، اتمهاى آنها در حال پوسيدن و متلاشى شدن است) كشف كردند.

آنها در سال 1898 در آزمايشگاه غير مجهز خود در پاريس، عنصر جديدى را به نام «راديوم» كشف كردند، از خاصيت عجيب اين عنصر آن بود كه دائماً حرارت و نور از خود بيرون مى‌داد و خاطره گوهرهاى شب چراغ افسانه‌اى را در دلها زنده مى‌كرد.

اين وضع بسيار جالب به نظر مى‌رسيد و پس از تحقيق كافى در اين زمينه دانشمندان به اين نتيجه رسيدند كه اتم‌هاى «راديوم» مرتباً در حال تجزيه شدن و پوسيدن است.

در حقيقت اين اجسام در همان موقع كه انرژى حرارتى و نورانى از خود بيرون مى‌فرستند جزئى از وجود خود را از دست مى‌دهند، اين اكتشاف بزرگ، قانون بقاء ماده لاوازيه را اصلاح كرد و قانون «بقاء ماده- انرژى‌» جاى آن را گرفت يعنى ثابت شد كه مجموعه «ماده- انرژى» جهان كاملًا ثابت است و سرسوزنى از آن كم نمى‌شود، تبديل ماده به ماده ممكن است، تبديل انرژى به انرژى ممكن است، تبديل ماده به انرژى ممكن است امّا فنا و نيستى به هيچ وجه در اين جهان راه ندارد.

بنابر اين نه تنها ذرات وجود ما در جهان هرگز از ميان نمى‌روند، بلكه به نام خود ما در اين دفتر بزرگ بايگانى مى‌گردند افعال و اعمال و گفتار و كردار ما و حتى امواج مغناطيسى مغز ما به هنگام فكر كردن كه همگى‌