زده كه با يك نوع استدلال زنده آميخته است و مى‌خواهد مسئله رستاخيز را در سر حد مشاهده و احساس مردم قرار دهد، تمام اين مثالها و تشبيهات قرآن در زمينه معاد، معاد جسمانى را تأييد مى‌كند.

گاهى مردم را به مشاهده تكرار صحنه مرگ و حيات در جهان گياهان دعوت مى‌كند كه چگونه همه سال در برابر چشم همه ما، در جهان گياهان، «معاد» تكرار مى‌شود.

زمينها در فصل خزان تدريجاً رو به سوى مرگ مى‌روند، گلها و شاخه‌ها و گياهان رنگ مرگ به خود مى‌گيرند، و در فصل زمستان همگى مرده‌اند، اما به هنگام وزش نسيمهاى روحبخش بهارى، و ريزش قطره‌هاى لطيف باران در اين فصل، از نو، جنبشى مى‌يابند و حيات نوينى آغاز مى‌كنند.

(آيات مربوط به اين قسمت را در آغاز كتاب آورديم)

آيا اينها چيزى جز معاد جسمانى را تفهيم مى‌كند؟

گاهى اشاره به آغاز آفرينش كرده و مى‌گويد: آن كس كه روز اول شما را آفريد، بار ديگر پس از متلاشى شدن، شما را باز مى‌گرداند.

بديهى است اين تشبيه صرفاً براى اثبات معاد جسمانى است و گرنه بقاى روح بعد از فناى جسم با اين تشبيه هيچ گونه ارتباطى ندارد.

همچنين بحث قرآن درباره رستاخيز انرژيها كه مشروحاً در آغاز كتاب گذشت، و داستان خواب اصحاب كهف، و يا داستانهايى همچون داستان مرغهاى ابراهيم و يا آمدن عرب بيابانى خدمت پيامبر (ص) و به دست گرفتن استخوان پوسيده، و سؤال از چگونگى بازگشت حيات به آن، و پاسخهاى سه گانه قرآن به اين سؤال كه در آخر سوره «يس» آمده است و همه آنها در آغاز كتاب گذشت، عموماً مربوط به مسئله معاد جسمانى است والا معاد