فلسفه آفرينش انسان، بايد ببينيم آيا اين تكامل مى‌تواند با مرگ ما پايان يابد و همه چيز با مرگ ما تمام شود؟

آيا اين زندگى كوتاه مدت با آن همه دردسرها و بدبختيها و رنجها مى‌تواند هدف اين آفرينش بزرگ باشد؟

آيا ما نردبان ترقى ديگرانيم؟

ممكن است بگوئيم: با مرگ ما جهان انسانيت پايان نمى‌پذيرد بلكه ما جاى خود را به افرادى مترقى‌تر و پيشترفته‌تر مى‌دهيم و به اين ترتيب قافله تكامل همچنان پيش مى‌رود، امروز در جنبه‌هاى مادى و تكنولوژى، و فردا در جنبه‌هاى اخلاقى و انسانى.

بنابراين، فلسفه آفرينش تكامل و تربيت نوع انسان است نه افراد. و اين تكامل نوعى، با مرگ افراد نابود و متوقف نمى‌گردد و همچنان پيش خواهد رفت. ولى اين پاسخ شباهت به يك داروى مسكن دارد و هرگز نمى‌تواند مشكل اصلى را حل كند چرا كه:

اولًا- آيا ادامه تكامل نوع انسان، با فنا و نابودى يك فرد، تبعيض ظالمانه نيست؟

اگر محصول زندگى ما فراهم كردن يك سلسله امكانات براى پيشرفت آيندگان است و ما خودمان هيچ نتيجه‌اى جز نردبان ترقى آيندگان شدن، و جز براى آنها بيگارى كردن نمى‌بريم، آنها را نابرده رنج، گنج ميسر مى‌شود، و ما رنج بران را سهمى از آن گنج نيست، اين با عدالت مطلقه‌اى كه بر هستى حكومت مى‌كند چگونه سازگار است؟ (چون تمام اين بحثها