شستشوى تمام سلولهاى بدن است، از آن مى‌گذريم و به تماشاى معده و سپس كبد، كليه، ريه، و ماهيچه‌ها و ... مى‌پردازيم مى‌بينيم همه داراى برنامه و هدف هستند.

سپس به كارگاه عجيب مغز وارد مى‌شويم و پس از بررسى يك يك دستگاههاى بدن و گيرنده‌ها و فرستنده‌ها و دستگاه‌هاى كنترل كننده به فكر فرو مى‌رويم و از خود مى‌پرسيم:

آيا ممكن است كوچكترين دستگاههاى بدن ما- حتى يك مژه- هدفى داشته باشد، اما مجموعه اين انسان، پوچ و بيهوده و بى هدف باشد؟

آيا عقل اجازه مى‌دهد كه حتى چنين احتمالى را در مغز خود راه بدهيم؟

و سپس از درون خود بيرون مى‌آئيم و بر بالهاى فرشتگان دور پرواز خيال سوار مى‌شويم، و به سير عالم هستى مى‌پردازيم، مى‌بينيم در كنار هر اتمى تابلويى نصب شده و هدف آفرينش آن اتم روى آن نوشته شده و ما در پرتو علم و دانش اين قدرت را پيدا كرده‌ايم كه اين خطوط را به مقدار وسيعى بخوانيم.

اكنون كه در همه ذرات اين جهان هدفى مى‌يابيم، آيا راستى مجموعه اين جهان پهناور مى‌تواند بى هدف باشد؟

آيا در كنار اين عالم پهناور تابلوى بزرگى براى نشان دادن هدف نهائى نصب نشده كه بر اثر عظمتش نمى‌توانيم آن را در لحظات نخست ببينيم و آيا روى اين تابلوى بزرگ چيزى جز كلمات «تكامل و تربيت‌» به چشم مى‌خورد؟ [1]

اكنون كه دانستيم هدف آفرينش ما تكامل و تربيت ما بوده و اين است‌

[1]. براى توضيح بيشتر درباره فلسفه آفرينش به كتاب «معماى هستى» مراجعه فرمائيد.