براى اغلب افراد ميسّر نيست و طغيان آن موجب بروز رسوايى مى‌شود و اين موضوع در روحانيّت مسيحيّت بارها اتّفاق افتاده و جنجال‌هاى عجيبى آفريده است.

جان الدر در كتاب تاريخ اصلاحات كليسا نيز به اين معنى اعتراف كرده است، آنجا كه مى‌گويد:

در عين حال اين نكته را بايد با كمال پوزش متذكّر شد كه عهد و ميثاق و سوگند مجرّد ماندن و دورى كردن از زن، كراراً از طرف كشيشان در عصر لوتر نقض گرديد و نقض چنين پيمانى خود به‌مثابه يك افتضاح و رسوايى بين‌المللى بود. [1]

افزون بر آنچه گفته شد، سركوب يك غريزه نيرومند و عدم اشباع آن از راه‌هاى صحيح، اغلب همراه با واكنش‌هاى شديد و آزاردهنده روحى و جسمى است.

ازاين‌رو بسيارى از جوانانى كه در سنّ ازدواج اقدام به اين كار نمى‌كنند گرفتار ناراحتى‌هاى روانى و اضطراب و كج‌خلقى و پراكندگى فكر و بى‌اعتنايى به زندگى و نوميدى و بدبينى و امثال آن مى‌شوند؛ البتّه پس از ازدواج همه اين آثار برطرف شده و جاى خود را به آرامش كامل مى‌سپارد.

قرآن مجيد نيز به اين حقيقت علمى اشاره كرده و مى‌فرمايد:

« «وَمِنْ ءَايَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا»؛ از نشانه‌هاى او (خدا) اينكه همسرانى از جنس خودتان براى شما

[1]. تاريخ اصلاحات كليسا، ص 116.