برآورده فرما. به هر حال فرمان پرتاب ابراهيم عليه السلام به خرمن آتش صادر گشت.

فنر مخصوص و قوى منجنيق رها شد، و ابراهيم نوجوان با سرعت به قلب درياى آتش سوزان رها شد.

صداى هلهله و شادى مشركان و بت‌پرستان بلند شد، و از اين كه انتقام خدايان دست و پا شكسته خود را از عامل بت‌شكنى گرفتند بسيار خوشحال و راضى بودند. آنها تصوّر مى‌كردند با اين آتش فراوان و با عظمت، ديگر خاكستر ابراهيم عليه السلام را هم نخواهند ديد، امّا اراده خداى ابراهيم عليه السلام چيز ديگرى بود. به آيه 69 سوره انبيا توجّه كنيد:

«قُلْنَا يَا نَارُ كُونِى بَرْداً وَسَلَاماً عَلَى إِبْرَاهِيمَ»؛ (سرانجام او را به آتش افكندند؛ ولى ما) گفتيم: اى آتش! بر ابراهيم سرد و سالم باش». با اين فرمانِ پروردگار، آتش سوزان، كمترين آسيبى به ابراهيم نرساند. و هنوز هلهله بت‌پرستان خاموش نشده بود، كه آتش در ميان بهت و ناباورى آنها خاموش، و تبديل به گلستان شد، و بت‌پرستان مشاهده كردند كه ابراهيم نوجوان شاد و خندان و سالم در وسط آن گلستان نشسته و لبخند مى‌زند! همه، انگشت حيرت به دندان گرفته، و در دل اعتراف به حقّانيّت ابراهيم كردند، و بذر توحيد و يكتاپرستى در قلب‌هاى آنها پاشيده شد. طبق برخى از روايات، بهترين لحظات عمر حضرت ابراهيم عليه السلام لحظه گلستان شدن آتش بود. [1] جمعيّت، كه دلهره عجيبى پيدا كرده بودند، متفرّق شده و به خانه‌هايشان بازگشتند.

درس‌هاى ماندگار

1. درس توحيد

ما معتقد به توحيد و يكتاپرستى هستيم؛ و يكى از شاخه‌هاى توحيد، توحيد

[1]. التفسير الكبير، ج 22، ص 188