آن را بخورد. امّا از فرط ضعف و ناتوانى لقمه را به سمت چپ و راست دهان و در نهايت به سمت پيشانى‌اش برد و موفّق نشد داخل دهانش بگذارد.

همراهش دست او را گرفت و لقمه را به سمت دهانش برد. سپس لقمه ديگرى برداشت و آن را به چشمش زد! ابراهيم عليه السلام كه چگونگى غذا خوردن آن پيرمرد نابينا را مشاهده مى‌كرد، از همراه او علّت را پرسيد. عرض كرد: آنچه مى‌بينى همه از ضعف و پيرى و ناتوانى اوست! ابراهيم عليه السلام با خود گفت: آيا من هم در سنّ پيرى همچون او خواهم شد؟ پس از ديدن اين صحنه رقّت‌بار، دست به دعا برداشت و گفت:

«اللَّهُمَّ تَوَفَّنى‌ فِى الْاجَلِ الَّذى‌ كَتَبْتَ لى‌، فَلا حاجَةَ لى‌ فِى الزّيادَةِ فِى الْعُمْرِ بَعْدَ الَّذى‌ رَأَيْتُ؛ [1]

بارخدايا! جانم را در همان زمان كه تو مقدّر كرده‌اى بگير، كه پس از ديدن اين صحنه علاقه‌اى به عمر اضافه ندارم!».

ج) سيماى متفاوت فرشته مرگ‌

ابوبصير از امام باقر عليه السلام يا امام صادق عليه السلام چنين نقل كرده است:

«هنگامى كه ابراهيم عليه السلام مناسك حج را انجام داد و به شام بازگشت از دنيا رفت. و داستان رحلت آن حضرت به اين شرح بود: فرشته مرگ آمد تا جان ابراهيم عليه السلام را بگيرد. ابراهيم عليه السلام گويا از مرگ كراهت داشت (البتّه نه به خاطر علاقه به دنيا، بلكه به خاطر عبادت و اطاعت بيشتر) ملك الموت به خداوند عرض كرد: ابراهيم از مرگ ناخشنود است. خداوند فرمود: ابراهيم را رها كن، زيرا او دوست دارد مرا پرستش كند (و طول عمر را براى همين منظور مى‌خواهد) روزى حضرت ابراهيم پيرمرد بزرگسالى را مشاهده كرد كه از يك سو غذا مى‌خورد و از سوى ديگر آنچه را خورده از وى خارج مى‌شود! با ديدن اين صحنه از زندگى دنيا متنفّر و به مرگ علاقمند شد. به خانه‌اش بازگشت.

[1]. بحارالانوار، ج 12، ص 79، ح 9