نباشد. اين مقام، نيازمند شايستگى فراوان در جميع جهات است، و همان مقامى است كه ابراهيم عليه السلام پس از آن‌همه آزمايش‌ها و شايستگى‌ها پيدا كرد، و اين آخرين حلقه سير تكاملى ابراهيم عليه السلام بود.

آنها كه گمان مى‌كنند منظور از امامت، تنها «فرد شايسته و نمونه بودن» است، گويا به اين حقيقت توجّه ندارند كه چنين مطلبى از آغاز نبوّت در ابراهيم عليه السلام بوده است.

و كسانى كه گمان مى‌كنند منظور از امامت يعنى «سرمشق و الگو بودن» براى مردم؛ بايد به آنها گفت: اين صفت براى ابراهيم عليه السلام و همه انبيا از آغاز دعوت نبوّت وجود داشت، و به همين دليل پيامبر بايد معصوم باشد؛ زيرا اعمالش الگوست.

بنابراين، امامت مقامى است والا و حتّى برتر از مقام نبوّت و رسالت و اين همان مقامى است كه ابراهيم عليه السلام پس از آزمايش، شايستگى آن را از طرف خداوند دريافت داشت.

5. ظالم كيست؟

منظور از «ظلم» در جمله‌ «لا يَنالُ عَهْدِى الظَّالِمِينَ»؛ تنها ستم‌كردن به ديگران نيست، بلكه ظلم (در برابر عدل) در اينجا به‌معناى وسيع كلمه به كار رفته، و نقطه مقابل عدالت به‌معناى گذاردن هر چيز در جاى خويش است. بنابراين، ظلم آن است كه شخص يا كار يا چيزى را در موقعيّتى كه شايسته آن نيست، قرار دهند.

از آنجا كه مقام امامت و رهبرى ظاهرى و باطنى خلق، مقامى فوق‌العاده پر مسؤوليّت و باعظمت است، يك لحظه گناه و نافرمانى و سوءِ پيشينه، سبب مى‌شود كه لياقت اين مقام سلب گردد.

ازاين‌رو در احاديث مى‌خوانيم: امامان اهل بيت عليهم السلام براى اثبات انحصار