ج) مقام امامت‌، يعنى رهبرى و پيشوايى خلق. در واقع «امام» كسى است كه با تشكيل حكومت الهى و به‌دست آوردن قدرت‌هاى لازم، سعى مى‌كند احكام خدا را اجرا كند، و اگر قدرت تشكيل حكومت را ندارد تا آنجا كه در توان دارد در اجراى احكام مى‌كوشد.

به بيان ساده‌تر: وظيفه امام اجراى دستورهاى الهى است؛ در حالى كه وظيفه رسول ابلاغ اين دستورهاست.

و به تعبيرى ديگر، رسول ارائه طريق مى‌كند، ولى امام، ايصال به مطلوب مى‌نمايد (علاوه بر وظايف سنگين ديگرى كه قبلًا اشاره شد).

ناگفته پيداست كه بسيارى از پيامبران مانند پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله تمام مقامات را داشتند، هم دريافت وحى مى‌كردند، هم تبليغ فرمان‌هاى الهى، هم در تشكيل حكومت و اجراى احكام تلاش مى‌كردند، و هم از طريق باطنى به تربيت نفوس مى‌پرداختند.

كوتاه سخن اينكه امامت، همان مقام رهبرى همه جانبه مادّى و معنوى، جسمى و روحانى و ظاهرى و باطنى است. امام رئيس حكومت، پيشواى اجتماع و رهبر مذهبى و مربّى اخلاق و رهبر باطنى و درونى است.

امام از يك‌سو با نيروى مرموز معنوى خود افراد شايسته را در مسير تكامل باطنى رهبرى مى‌كند، و از سوى ديگر با قدرت علمى خود افراد نادان را تعليم مى‌دهد، و با نيروى حكومت خويش يا قدرت‌هاى اجرايى ديگر، اصول عدالت را اجرا مى‌نمايد.

4. «امامت» يا آخرين سير تكاملى ابراهيم عليه السلام‌

از آنچه در بيان حقيقت امامت گفتيم، به‌خوبى استفاده مى‌شود كه ممكن است كسى مقام پيامبرى و تبليغ و رسالت را داشته باشد، امّا مقام امامت در او