امامت تكوينى‌

آنچه كه تا كنون گفته شد امامت تشريعى است، كه يك بعد امامت است.

امامت بُعد ديگرى نيز دارد، كه هدايت تكوينى است. و منظور از هدايت تكوينى به زبان ساده آن است كه امام هر چند در پس پرده غيبت باشد، امّا با روح و جان ما در تماس است و آن را پرورش مى‌دهد. اگر مردم به سراغ امام بروند از عنايات و بركات آن حضرت به صورت ناخودآگاه بهره خواهند برد. عقربه‌هاى قطب‌نما را هر كجا بگذاريم به سمت قطب شمال و جنوب جذب مى‌شود. يعنى يك قطب مغناطيسى در شمال و جنوب وجود دارد كه عقربه قطب نما را به خود جذب مى‌كند، مشروط بر اين كه عقربه قطب‌نما سنخيّتى با قطب مغناطيسى داشته باشد، وگرنه جذب نمى‌شود. قطب عالَم امكان و قلب مقدّس آقا امام زمان عليه السلام، نيز نيروى جاذبه‌اى قوى دارد، كه عقربه‌هاى قلب‌هاى خالص شيعيان را به خود جذب مى‌كند. بياييد بين عقربه قلبمان و نيروى جاذبه آن حضرت سنخيّتى ايجاد كنيم، تا مجذوب حضرت ولىّ عصر عليه السلام گرديم كه در اين صورت بركات آن حضرت را حس خواهيم كرد و بر اثر اين جذابيّت تكوينى، هر روز نورانيّت تازه‌اى احساس مى‌كنيم؛ يا مشكلات شخصى يا اجتماعى ما برطرف مى‌شود، يا مسائل مبهم با عنايت آن حضرت روشن مى‌گردد.

اين هدايت تكوينى امام زمان عليه السلام حلّال بسيارى از مشكلات شيعه در طول تاريخ بوده است. داستان ناصبى‌هاى بحرين و توطئه‌اى كه نخست وزير عنود و لجوج آنها بر ضدّ شيعه چيده بود، و نقشى كه بر آن انار زده بودند، با هدايت آن حضرت نقش بر آب شد. [1]

علماى دين با تمسّك به عنايت امام زمان عليه السلام و استفاده از هدايت‌هاى تكوينى آن حضرت از تنگناهايى كه گرفتار آن شده بودند، خود را رها مى‌كردند.

[1]. منتهى الآمال عربى، ج 2، ص 775؛ بحارالانوار، ج 52، ص 178، باب 24