باطل است. چرا كه انسان با اين جسم خاكى عبادت كرده، يا مرتكب گناه شده است، و روح به اتّفاق اين جسم به‌طور مشترك، بندگى يا معصيت كرده‌اند، پس بايد هر دو با هم در جهان آخرت پاداش گرفته يا مجازات شوند. راستى مگر منكران معاد جسمانى قرآن نمى‌خوانند، يا مرتكب تفسير به رأى شده‌اند؟ به آيات 78 تا 81 سوره يس توجّه فرماييد:

«وَضَرَبَ لَنَا مَثَلًا وَنَسِىَ خَلْقَهُ قَالَ مَنْ يُحْىِ الْعِظَامَ وَهِىَ رَمِيمٌ* قُلْ يُحْيِيهَا الَّذِى أَنشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَلِيمٌ* الَّذِى جَعَلَ لَكُمْ مِّنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَاراً فَإِذَا أَنْتُمْ مِّنْهُ تُوقِدُونَ* أَوَلَيْسَ الَّذِى خَلَقَ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ بَلَى وَهُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِيمُ»؛ و براى ما مثالى زد و آفرينش خود را فراموش كرد و گفت: چه كسى اين استخوان‌ها را زنده مى‌كند در حالى كه پوسيده است؟! بگو: همان كسى آن را زنده مى‌كند كه نخستين بار آن را آفريد؛ و او نسبت به هر مخلوقى داناست.

همان كسى كه براى شما از درخت سبز، آتش آفريد و شما به وسيله آن، آتش مى‌افروزيد. آيا كسى كه آسمان‌ها و زمين را آفريده، قادر نيست همانند آنان را بيافريند؟! آرى (مى‌تواند)، و او آفريدگار آگاه است».

نتيجه اين‌كه معاد تنها روحانى نيست، بلكه هم روحانى است و هم جسمانى.

2. تفسير عرفانى‌

برخى از عرفا براى آيه شريفه، تفسيرى عرفانى ارائه كرده‌اند. هر چند نمى‌توان آن را كاملًا به آيه مذكور نسبت داد، امّا طرح آن به عنوان يك احتمال اشكالى ندارد. آنها مى‌گويند: «اگر مى‌خواهيد مؤمن واقعى شويد بايد از چهار صفت اجتناب ورزيد: صفت خودخواهى و كبر و غرور كه طاووس نماد آن است را در خود ذبح كنيد. هوسرانى و هوسبازى كه خروس نماد آن است را از بين ببريد. بازيگرى و خودنمايى كه كبوتر نماد آن است را در خود بكشيد.