آن اشاره كرده، توجّه فرماييد:

« «فَعَقَرُوهَا فَقَالَ تَمَتَّعُوا فِى دَارِكُمْ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ ذَلِكَ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ»؛ سرانجام، ناقه را پى كردند؛ و (صالح به آنها) گفت: (مهلت شما تمام شد!) سه روز در خانه هايتان بهره‌مند گرديد؛ (و بعد از آن، عذاب الهى خدا خواهد رسيد؛) اين وعده‌اى است كه دروغ نخواهد بود». [1]

روز اوّل صورت آنها سفيد و روز دوم سرخ و روز سوم سياه شد؛ امّا باز هم متنبّه و بيدار نشدند، و به لجاجت و خيره سرى خود ادامه دادند. لذا فرمان عذاب صادر شد، امّا برخلاف آنچه گفته مى‌شود كه- تر و خشك با هم مى‌سوزند- خداوند مؤمنان را نجات داد و تنها بت پرستان گرفتار عذاب شدند. توجّه فرماييد: « «فَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا صَالِحاً وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَمِنْ خِزْىِ يَوْمِئِذٍ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِىُّ الْعَزِيزُ»؛ و هنگامى كه فرمان (مجازات) ما فرا رسيد، صالح و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود (از آن عذاب) و از رسوايى آن روز، رهايى بخشيديم، چرا كه پروردگارت، توانا و شكست‌ناپذير است». [2]

و در آيه بعد در مورد عذاب مشركان و بت پرستان مى‌خوانيم: « «وَأَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِى دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ»؛ و كسانى را كه ستم كرده بودند، صيحه (مرگبار آسمانى) فرو گرفت؛ و در خانه هايشان به روى افتاده و مرده بودند». [3]

و در آخرين آيه شدّت عذاب بيان شده است؛ توجّه فرماييد: « «كَأَنْ لَّمْ يَغْنَوْا فِيهَا أَلَا إِنَّ ثَمُودَ كَفَرُوا رَبَّهُمْ أَلَا بُعْداً لِّثَمُودَ»؛ آن چنان كه گويى هرگز ساكن آن ديار نبودند! بدانيد قوم ثمود پروردگارشان را انكار كردند. دور باد قوم ثمود (از

[1]. سوره هود، آيه 65.

[2]. سوره هود، آيه 66.

[3]. سوره هود، آيه 67.