شدند كاخها و ثروتها و بدنهاى آنها باقى ماند و به بنى اسرائيل رسيد. دسته ديگر اقوامى بودند كه همراه هلاكت آنها تمام آنچه مربوط به آنها مى‌شد نيز نابود مى‌گشت. قوم ثمود كه پيامبر آنها حضرت صالح عليه السلام بود جزء دسته دوم هستند.

قوم شعيب پيامبر عليه السلام نيز چنين بودند. به آيات زير توجّه فرماييد:

« «وَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا شُعَيْباً وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَأَخَذَتِ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِى دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ* كَأَنْ لَّمْ يَغْنَوْا فِيهَا أَلَا بُعْداً لِّمَدْيَنَ كَمَا بَعِدَتْ ثَمُودُ»؛ و هنگامى كه فرمان ما فرا رسيد، شعيب و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، با رحمت خود نجات داديم؛ و آنها را كه ستم كردند، صيحه (مرگبار آسمانى) فرا گرفت؛ و بامدادان در خانه‌هايشان به رو افتاده مرده بودند. آن چنان كه گويى هرگز ساكن آن (ديار) نبودند! دور باد مدين (و اهل آن از رحمت خدا)، همان‌گونه كه قوم ثمود دور شدند!». [1] در مورد اين كه قوم شعيب با چه عذابى هلاك شدند دو تعبير در قرآن مجيد وجود دارد.

نخست تعبير به «صيحه» كه در آيه مورد بحث آمده و ديگر تعبير به «رجفه» (لرزش) كه در آيه شريفه 91 سوره اعراف به آن اشاره شده است. حال ببينيم آيا هر دو تعبير به يك معنا باز مى‌گردد، يا دو چيز است؟ «رجفه» (لرزش) نتيجه صيحه آسمانى است، و اين همان چيزى است كه در زمان ما به آن «موج انفجار» گفته مى‌شود. توضيح اين كه: زمانى كه انفجار رخ مى‌دهد برخى از اشيا كه در محلّ انفجار و اطراف آن تا فاصله معيّنى هستند (بسته به نوع و مقدار مادّه منفجره) بر اثر انفجار نابود مى‌گردند، امّا برخى چيزها در خارج از آن دايره نيز نابود مى‌شود، كه علّت آن موج انفجار است. موج انفجار شيشه‌ها را تا شعاع چند هزار متر مى‌شكند و ممكن است حتّى در خانه‌ها را در فاصله نزديكتر از جا

[1]. سوره هود، آيه 94 و 95.