اما قابل انعدام نباشد يك فرض محال و غلط است.

با فهم درست و كامل اين قاعده اساسى، تمام اشكالات و اعتراضات طرح شده حل خواهند شد. تمام اعتراضات، چيزى را فرض گرفته‌اند كه در ذات خود محال است. وجود يك شريك و شبيه براى خداوند، هم چنان كه در مباحث توحيد گذشت امرى محال است. فرض به وجود آوردن يك جسم غير قابل تحرك محال است زيرا يك جسم، يك موجود محدود است و لازم محدود بودن اين است كه در برابر موجود ديگر قابل تحرك باشد.

قرار دادن يك جهان وسيع در يك تخم‌مرغ به صورتى كه نه تخم مرغ اندازه جهان گسترش يابد و نه جهان به اندازه تخم‌مرغ كوچك شود، يك فرض محال و غلط است زيرا بزرگ به وصف بزرگى متضاد كوچك با وصف كوچكى است و با آن برابر نيست تا چه رسد كه كوچكتر هم بشود.

دقت بيشتر در مثالهاى مذكور و اعتراضات وارد شده، نشان مى ‌دهد كه تناقضات غير قابل حلى در اين اعتراضات وجود دارد.

براى مثال طرح شده كه‌ «آيا خداوند مى ‌تواند موجودى مانند خود بسازد؟» در اين اعتراض فرض اين است كه خداوند به يك موجود محدود هستى بدهد در حالى كه آن موجود نامحدود باشد، اين يك تناقض غير قابل حل است، زيرا بيان اينكه خداوند يك موجود بسازد به اين معنى است كه آن موجود يك ممكن است و هر ممكنى هم محدود است اما قسمت ديگر مى ‌گويد مانند خدا باشد. بنابراين فرض شده آن‌