هستى خداوند از خود اوست يعنى هيچ چيز ديگرى باعث و علت وجود او نيست و وجودش از خودش مى ‌جوشد. اينكه چگونه جهان هستى مخلوق او است. و خودش مخلوق موجود ديگرى نيست را در مباحث اثبات وجود خدا به صورتى روشن اثبات كرديم؟ 10

اين موضوع كه ذات مقدس الهى از خود اوست به ما مى ‌فهماند كه ذات او «عين هستى» و «هستى مطلق» است. براى توضيح مطلب مى ‌توانيم فرض مخالف آن را در نظر گيريم. فرض كنيم ذات خداوند عين هستى او نباشد بلكه يك چيز باشد به نام ذات خداوند و چيز ديگرى به نام هستى خداوند. اكنون هستى خداوند به صورت چيزى جدا از ذات او بر ذات خداوند عارض و اضافه مى ‌شود. براى روشن‌تر شدن مسئله مى ‌توان مثالى زد. انسان يك ذات دارد كه مثلًا وقتى مى ‌پرسيم: ذات انسان چيست؟ پاسخ مى ‌دهيم: «حيوان ناطق».

غير از اين ذات، انسان وجود دارد يعنى او هستى دارد. بنابراين به غير از ذات، انسان هستى نيز دارد كه براى تحقق آن بايد هستى انسان بر ذاتش عارض شود. در واقع ذات انسان، خودش عارى از هستى و نيستى است و اين عامل ديگرى است كه باعث مى ‌شود ذات او واجد هستى يا فاقد آن شود. اكنون درباره خداوند نيز اگر فرض مغايرت بين ذات و هستى او كنيم پس بايد بپذيريم ذاتش از «هستى و نيستى» خالى است و هستى و نيستى داشتن براى ذات او يكسان است. به همان صورت كه براى ماهيت انسان هستى يا نيستى داشتن يكسان است و نمى ‌توان در خودش نه هستى را يافت و نه نيستى را.

در اين صورت كه فرض كرديم، ديگر ذات خداوند خود مقتضى‌