تنها در صورتى مى‌توان از معانى حقيقى الفاظ و قواعد ادبى عدول كرد، كه قرينه روشنى از عقل يا دلايل ديگر وجود داشته باشد.

به عبارت ديگر: حمل الفاظ بر معناى «مجازى» يا «كنايى» دليل و قرينه روشن مى‌خواهد، و بدون آن مجاز نيست.

اين موضوع، اختصاصى به جمله‌ها و الفاظ قرآن و حديث ندارد، در تمام قراردادها، عهدنامه‌ها، پيمان‌ها، وصيت‌نامه‌ها، و خلاصه هرگونه نوشته و كتاب و همچنين سخنرانى‌ها همين قانون حكومت مى‌كند.

مثلًا اگر در وصيت نامه‌اى بخوانيم كه شخصى وصيت كرده فلان مال از اموالش را به فرزندانش بدهند منظور از فرزندان، همان فرزندانى است كه از او متولد شده و نمى‌توان آن را به شاگردانش كه فرزندهاى معنوى او هستند، تعميم داد، مگر اين‌كه قرينه روشنى در دست‌