و به خاطر بياوريد هنگامى را كه خدا، از كسانى كه كتاب آسمانى به آنها داده شده، پيمان گرفت كه حتماً آن را براى مردم آشكار سازيد و كتمان نكنيد! ولى آنها، آن را پشت سر افكندند؛ و به بهاى ناچيزى فروختند؛ و چه بد متاعى مى‌خرند؟! (187)

گمان مبرآنها كه از اعمال زشت خود خوشحال مى‌شوند، و دوست دارند در برابر كار نيكى كه انجام نداده‌اند مورد ستايش قرار گيرند، از عذاب الهى بركنارند. بلكه براى آنها، عذاب دردناكى است! (188)

و حكومت و مالكيت آسمانها و زمين، از آن خداست؛ و خدا بر هر چيزى تواناست. (189)

به يقين در آفرينش آسمانها و زمين، و آمد و شد شب و روز، نشانه‌هاى روشنى براى خردمندان است. (190)

همان كسانى كه خدا را ايستاده و نشسته، و در حالى كه بر پهلو خوابيده‌اند، ياد مى‌كنند؛ و در اسرار آفرينش آسمانها و زمين مى‌انديشند؛ و مى‌گويند: پروردگارا! اينها را بيهوده نيافريده‌اى؛ منزّهى تو! ما را از عذاب دوزخ، نگاهدار. (191)

پروردگارا! هر كه را تو بخاطر اعمالش، به آتش افكنى، او را خوار و رسوا ساخته‌اى؛ و براى ستمكاران، هيچ ياورى نيست. (192)

پروردگارا! ما صداى منادى تو را شنيديم كه به ايمان دعوت مى‌كرد كه: «به پروردگار خود، ايمان بياوريد.» و ما ايمان آورديم. پروردگارا! گناهان ما را ببخش؛ و بديهاى ما را بپوشان؛ و ما را با نيكان و در مسير آنها بميران! (193)

پروردگارا! آنچه را بوسيله پيامبرانت به ما وعده فرمودى، به ما عطا كن؛ و ما را در روز رستاخيز، رسوا مگردان؛ زيرا تو هيچ‌گاه از وعده خود، تخلّف نمى‌كنى. (194)