(به ياد آور روزى را كه هر كس در فكر خويشتن است؛ و تنها به دفاع از خود برمى‌خيزد؛ و نتيجه اعمال هر كسى، بى كم و كاست، به او داده مى‌شود؛ و به آنها ستم نخواهد شد. (111)

خداوند براى آنان كه كفران نعمت مى‌كنند، مثلى زده است: سرزمينى كه امن و آرام بود؛ و همواره روزيش از هر جا مى‌رسيد؛ امّا نعمتهاى خدا را ناسپاسى كردند؛ و خداوند بخاطر اعمالى كه انجام مى‌دادند، لباس گرسنگى و ترس را بر آنها پوشانيد. (112)

پيامبرى از خودشان به سراغ آنها آمد، ولى او را تكذيب كردند؛ از اين رو عذاب الهى آنها را فراگرفت در حالى كه ستمكار بودند. (113)

پس، از نعمت‌هاى حلال و پاكيزه‌اى كه خدا به شما روزى داده است بخوريد؛ و شكر نعمت خدا را به جا آوريد اگر او را مى‌پرستيد. (114)

خداوند، تنها مردار، خون، گوشت خوك و حيوانى كه با نام غير خدا ذبح شده، بر شما حرام كرده است؛ امّا كسى كه ناچار شود، در صورتى كه ستمكار و متجاوز نباشد، خدا او را مى‌بخشد؛ چرا كه خدا آمرزنده و مهربان است. (115)

بخاطر دروغى كه بر زبانتان جارى مى‌شود نگوييد: «اين حلال است و آن حرام»، تا بر خدا افترا ببنديد. به يقين كسانى كه به خدا افترا مى‌بندند، رستگار نخواهند شد! (116)

بهره كمى است كه در اين دنيا نصيبشان مى‌شود)؛ و عذاب دردناكى در انتظار آنان است! (117)

چيزهايى را كه پيش از اين براى تو شرح داده‌ايم، بر يهود حرام كرديم؛ ما به آنها ستم نكرديم، امّا آنها بودند كه به خودشان ستم مى‌كردند. (118)