محسوب مى‌شوند، چرا كه عهد را هرگونه تفسير كنيم هر دو را در بر مى‌گيرد، و چنين موهبتى نصيب ظالمان نمى‌شود، و در روح‌البيان نيز آمده است كه: «وَ فِى الْآيَةِ دَليلٌ عَلى‌ عِصْمَةِ الْانْبِيَاءِ عَلَيْهِمُ الصَّلَاةُ وَ السَّلَامُ مِنَ الْكَبَائِرِ قَبْلَ الْبِعْثَةِ وَ بَعْدَهَا» «اين آيه دلالت بر عصمت انبياء از كبائر دارد؛ خواه بعد از بعثت باشد يا قبل از آن». [1]

در دومين آيه خداوند دستور به همه مؤمنان مى‌دهد كه آنچه را پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم امر مى‌كند اجرا كنند و آنچه را از آن نهى كرده خوددارى نمايند و تقواى الهى را پيشه كنند كه خدا شديد العقاب است.

وَ مَا اتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ انَّ اللَّهَ شَدِيدُ العِقابِ‌. [2]

دقت در آيه نشان مى‌دهد كه منظور از مَا اتَاكُمُ الرَّسُولُ‌ تمام اوامر پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم است؛ زيرا نقطه مقابل آن نواهى او است‌ وَ مَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا و به همين دليل بسيارى از مفسّران تصريح كرده‌اند كه مفاد آيه عام است- مانند طبرسى در مجمع‌البيان، و ابوالفتوح رازى در روح‌الجنان، و قرطبى در تفسير خود، و فخر رازى در تفسير كبير، و جمعى ديگر از مفسّران معروف-.

طبق اين آيه بايد در برابر اوامر و نواهى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم تسليم مطلق بود تسليم و اطاعت بى‌قيد و شرط، جز در برابر معصوم ممكن نيست؛ زيرا در صورت خطايا ارتكاب گناه يا معصيت نه تنها نبايد تسليم بود، بلكه بايد تذكر داد، يا نهى كرد.

[1]. «روح‌البيان»، جلد 1، صفحه 338.

[2]. سوره حشره، آيه 7.