گوينده اين سخن، خواه ذات پاك خداوند باشد، يا فرشتگان او تفاوتى نمى‌كند، در هر صورت نشان مى‌دهد كه تمام پيامبرانى كه مبعوث شدند، مردم را از روز رستاخيز و مجازات‌ها و كيفرهاى آن برحذر داشتند و همگى در اين اصل اساسى مشترك بودند.

در اين‌كه آيا رسولانى از «جنّ» براى آنها، مبعوث شده‌اند (آن چنان‌كه از كلمه‌ «منكم» در بدو نظر استفاده مى‌شود) يا همه رسولان الهى از انسان‌ها بودند، در ميان مفسّران گفتگوست هرچند غالب مفسّران را عقيده بر اين است كه آنها همه از انسان‌ها بودند و آنچه در آيه بالا آمده به اصطلاح از قبيل تغليب است، ولى مانعى ندارد كه رسولان و نمايندگانى از جنس آنها از سوى پيامبران و رسولان الهى مأمور به دعوت آنها مى‌شدند اين گونه كه از آيه 29 سوره احقاف استفاده مى‌شود، آن‌جا كه مى‌فرمايد:

وَ اذْ صَرَفْنَا الَيْكَ نَفَراً مِنَ الْجِنَّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا انْصِتُوا فَلَمّا قُضِىَ وَلَّوْا الى‌ قَوْمِهِمْ مُنْذِرينَ: «به يادآور هنگامى كه گروهى از جن را به سوى تو متوجّه ساختيم كه قرآن را استماع كند، وقتى حاضر شدند به يكديگر گفتند: خاموش باشيد و بشنويد و هنگامى كه پايان يافت، به سوى قوم خود بازگشتند و آنها را انذار كردند».

6- دعوت به تقوا، نيز از اصول كلّى آنهاست، چرا كه هدف نهايى آفرينش بشر، و نظم زندگانى فردى و اجتماعى او، بدون اين امر، ممكن نيست، در ششمين آيه مورد بحث مى‌خوانيم: «ما به كسانى كه پيش از شما داراى كتاب آسمانى بودند و همچنين به شما؛ سفارش كرديم كه تقواى الهى پيشه كنيد.» وَ لَقَدْ وَصَّيْنَا الَّذِينَ اوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَ ايَّاكُمْ انِ اتَّقُوا اللَّهَ‌.

تعبير آيه چنان گسترده است كه تمام كتب آسمانى پيشين را شامل مى‌شود، به اين ترتيب توصيه به تقوا، يعنى خويشتن دارى و پرهيز از گناه، و نافرمانى خدا، از اصول مشترك اديان الهى بوده و هست.