در دوّمين آيه سخن از نزول فرشته وحى و آوردن قرآن براى پيامبر صلى الله عليه و آله به ميان آمده مى‌فرمايد: اين (قرآن) از سوى پروردگار جهانيان نازل شده آن را روح الامين نازل كرده است- بر قلب تو، تا (مردم را) انذار كنى‌ وَ انَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعالَمِينَ* نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْامينُ* عَلى‌ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِريِنَ‌.

قابل توجه اين‌كه فرشته وحى در اين‌جا با دو عنوان توصيف شده است عنوان‌ «روح» كه سرچشمه حيات است و عنوان‌ «امين» كه اشاره به امانت يعنى مهمترين شرط رسالت و پيام‌آورى است.

از آيات مختلف قرآن و روايات به خوبى استفاده مى‌شود كه فرشته وحى كه مأمور ابلاغ رسالت به پيامبر اسلام بوده است فرشته‌اى به نام جبرئيل بوده، در حالى كه از سوّمين آيه مورد بحث برمى‌آيد كه گاهى فرشتگان به صورت دسته‌جمعى مأمور ابلاغ پيام به انبيا مى‌شده‌اند، مى‌فرمايد:

«فرستادگان ما با بشارت نزد ابراهيم آمدند و بر او سلام كردند و او نيز سلام گفت‌ وَلَقَدْ جاءَتْ رُسُلُنَا ابْرَاهِيِمَ بِالْبُشْرى‌ قَالُوا سَلَاماً قَالَ سَلَامٌ‌

بشارتى كه اين گروه از پيامبران حامل آن بودند همان بشارت به تولد اسماعيل و اسحاق بود، زيرا يك عمر طولانى بر ابراهيم گذشته بود و هنوز فرزندى نداشت در حالى كه آرزو مى‌كرد فرزند يا فرزندانى كه حامل لواى او باشند نصيبش گردند.

البتّه اين فرشتگان مأموريت ديگرى نيز داشتند و آن مأموريت درهم كوبيدن شهرهاى قوم لوط بود كه در آيات بعد آمده، ولى اين مأموريت هيچ‌گونه منافاتى با مأموريت اوّل آنها كه رساندن پيام بشارت الهى به ابراهيم باشد ندارد.

در چهارمين آيه نوع ديگرى از وحى مطرح است و آن پيامى است كه در حالت خواب و رؤيا به پيامبر مى‌رسد، و اين رؤيا «رؤياى صادقه» است كه تفاوتى با