بعد دادند، و بعضى از طريق پيامبر پيشين شناخته شده بودند».

اين تعبير كه هر دو سوى قضيّه را روشن ساخته، گوياترين تعبير در اين زمينه است. در حديث مشروحى از امام باقر عليه السلام نيز تصريح به اين مطلب شده است مى‌فرمايد: وَ بَشَّرَ آدَمَ بِنُوحٍ: «آدم بشارت به ظهور نوح عليه السلام داد».

و در جاى ديگر مى‌فرمايد وَ بَشَّرَ نُوحٌ سَاماً بِهُودٍ: «نوح فرزند خودش سام را بشارت به ظهور هود داد».

و در جاى ديگر مى‌گويد: فَلَمَّا نَزَلَتِ التَوْراةُ عَلى‌ مُوسى‌ بَشَّرَ بِمُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله ... فَلَمْ تَزَلْ الْانْبِياءُ تُبَشِّرُ بِمُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله حَتّى‌ بَعَثَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالى‌ الْمَسِيحَ عيِسَى بْنِ مَرْيَمَ فَبَشَّرَ بِمُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله: «هنگامى كه تورات بر موسى عليه السلام نازل شد، بشارت به محمد صلى الله عليه و آله داد ...

همين‌گونه پيامبران بشارت به ظهور آن حضرت مى‌دادند، تا زمانى كه مسيح، عيسى بن مريم مبعوث به نبوّت شد، او هم بشارت به ظهور پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله داد». [1]

[1]. شرح نهج‌البلاغه خويى، جلد 2، صفحه 138 تا 141 چاپ تهران.