ظهورش به خاطر اين‌كه منافع شخصى خود را در خطر مى‌ديدند از ايمان آوردن به او سرباز زدند و در آيات قرآن مورد ملامت قرار گرفته‌اند.

از آياتى كه اشاره به اين موضوع مى‌كند آيه 146 بقره است، مى‌فرمايد: الَّذِينَ اتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ ابْنَائَهُمْ وَ انَّ فَريِقاً مِنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ‌: «كسانى كه كتاب‌هاى آسمانى به آنان داده‌ايم او (پيامبر) را به خوبى مى‌شناسند همان‌گونه كه فرزندان خود را مى‌شناسند، هرچند گروهى از آنان حق را با اين‌كه مى‌دانند كتمان مى‌كنند»!

همين معنا در آيه 20 سوره انعام نيز آمده است آن‌جا كه مى‌فرمايد: الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ ابْنَائَهُمْ‌: «آنها كه كتاب آسمانى به آنان داده‌ايم او را مى‌شناسند همان‌گونه كه فرزندان خود را مى‌شناسند»!

در آيه 89 سوره بقره كه در بالا به آن اشاره شد نيز اين معنا آمده است.

همين معنا با صراحت بيشترى در آيه 157 اعراف آمده است كه مى‌فرمايد:

الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ الْامِّىَّ الَّذِى يَجِدُونَهُ مَكْتُوباً عِنْدَهُمْ فِى التَّوْرَاةِ وَ الْانْجِيلِ‌: «آنها كه فرستاده (خدا) پيامبر درس نخوانده‌اى پيروى مى‌كنند كه صفاتش را در تورات و انجيلى كه در نزدشان مى‌يابند ...».

همچنين در تفسير آياتى كه مى‌گويد: «قرآن تصديق كننده كتاب‌هاى پيشين است» نيز يكى از احتمالات اين گفته شده كه منظور از تصديق كردن كتب پيشين هماهنگى قرآن و صفات پيامبر با نشانه‌هايى است كه در كتب انبياى پيشين آمده است. [1]

در روايات اسلامى نيز به اين مسأله اشاره شده كه انبياى پيشين، بشارت به انبياى بعد مى‌دادند، در خطبه اوّل نهج‌البلاغه، درباره پيامبران چنين مى‌خوانيم: مِنْ سَابِقٍ سُمِّىَ لَهُ مَنْ بَعْدَهُ، اوْ غَابِرٍ عَرَّفَهُ مَنْ قَبْلَهُ: «پيامبرانى كه بعضى بشارت به ظهور پيامبر

[1]. براى آگاهى بيشتر به تفسير نمونه ذيل آيه 49 بقره، جلد 1، صفحه 207 مراجعه فرماييد.