ديگرى است.

از جمله در آيه 23 سوره اسراء به هنگام توصيه درباره پدر و مادر مى‌خوانيم: وَ قَضى‌ رَبُّكَ الَّا تَعْبُدوا الّا ايّاهُ وَ بِالْوَالِدَيْنِ احْساناً امّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ احَدُهُمَا او كِلاهُما فَلَا تَقُل لَهُما افٍّ وَ لَاتَنْهَرْهُمَا وَ قُلْ لَهُمَا قَولًا كَريِماً: «و پروردگارت فرمان داده:" جز او را نپرستيد؛ و به پدر و مادر نيكى كنيد. هرگاه يكى از آن دو، يا هر دو، نزد تو به سنّ پيرى رسند، كمترين اهانتى به آنها روا مدار؛ و بر آنها فرياد مزن؛ و گفتار (لطيف و سنجيده و) بزرگوارانه به آنها بگو».

روشن است كه ضمير «ربّك» خطاب به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم است، در حالى كه‌ «الّا تَعْبُدُوا» خطاب به همه مؤمنان مى‌باشد- زيرا به صورت صيغه جمع است- سپس در جمله‌ «امّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ» تا آخر آيه تمام ضميرها مفرد است، و مخاطب در آن، پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم مى‌باشد، در حالى كه مى‌دانيم پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم ساليان دراز قبل از نبوت، پدر و مادر خود را از دست داده بود؛ بنابراين، اينگونه دستورات درباره احترام والدين به صورت خطاب به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از قبيل همان ضرب‌المثل معروف‌ «ايّاكَ اعْنِى وَ اسْمَعى يا جاره» است.

و اينكه جمعى از مفسّران اهل سنّت پذيرفته‌اند كه مانعى ندارد مخاطب آيه مورد بحث پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم باشد، و چنين نسيانى براى او جايز است، صحيح به نظر نمى‌رسد، چرا كه مورد آيه نسيان احكام اللَّه است، مگر مى‌شود پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم حكم الهى را فراموش كند، و اگر فراموش كند، چه اعتماد و اطمينانى به سخنان او در مسأله وحى كه اساس دعوت او است باقى مى‌ماند؟

ه. بعضى از آيات سوره ضحى نيز از جمله آياتى است كه براى ما كه معتقد به لزوم عصمت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از آغاز عمر هستيم ايجاد سؤال مى‌كند، آن‌جا كه مى‌فرمايد: الَمْ يَجِدْكَ يَتيماً فَاوى‌- وَ وَجَدَكَ ضالًّا فَهَدى‌- وَ وَجَدَكَ عَائِلًا فَاغْنى‌: «آيا