النعيم».

سابقاً گفتيم بعضى‌ «نزل» را به معنا نخستين چيزى كه با آن از ميهمان پذيرائى مى‌كنند دانسته‌اند (همان‌گونه كه امروز با شربت يا آب سرد يا چايى پذيرائى مى‌نمايند).

اگر چنين باشد دليل بر اين است كه جنات المأوى با آنهمه وسعت و عظمتش كمترين پذيرائى بندگان خالص خداست! بنابراين پذيرائى اصلى نعمت‌هايى است كه جنات المأوى در مقابل آن كوچكاست، و آن چيزى جز «جنت قرب و لقاى پروردگار و بهشت معرفت جلال و جمال او» نيست!.

تعبير ديگر در قرآن مجيد از اين كانون بزرگ رحمت الهى همان‌ «جنات الفردوس» است، مى‌فرمايد:

«كسانى كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند جنات فردوس وسيله پذيرائى از آنان خواهد بود» انَّ الذَّينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ كانَتْ لَهُم جَنَّاتُ الفِرْدَوس نُزُلًا.

در اينكه واژه‌ «فردوس» اصلًا رومى است يا سريانى، يا نَبَطى) يا حَبَشى و يا عربى؟ در ميان مفسران و ارباب لغت گفتگو است و هريك احتمالى را برگزيده‌اند.

بعضى نيز آن را از ريشه فارسى مى‌دانند كه بعداً به صورت «پراديزس» و «پراديز» و سپس «فردايس» و «فِردوس» در آمده است!.

براى اين واژه معانى زيادى ذكر كرده‌اند: باغ و بستان، باغ‌هاى انگور، باغ‌هايى كه هرگونه گل و هرگونه ميوه داشته باشد، باغ‌هايى كه پوشيده از درخت و داراى آب فراوان و احياناً داراى درختان انگور بسيار باشد.

آنها كه آن را عربى مى‌دانند از ماده «الفَرْدسَه» به معناى وسعت گرفته‌اند، اين واژه كه تنها دوبار در قرآن مجيد آمده است (كهف 107 و مؤمنون 11) به معناى بهشت به كار رفته، و از روايات اسلامى كه از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و امامان اهلبيت عليه السلام نقل شده به خوبى استفاده مى‌شود كه اين نام مربوط به بخش بسيار ممتازى از بهشت است.

در حديثى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم مى‌خوانيم كه فرمود: اذا سَأَلْتُمْ اللَّه تَعالى فَاسْألُوهُ الفِردَوْسَ، فَانَّهُ وَسَطُ الجنَّةُ وَ اعْلى الجنَّةِ، وَفَوْقَهُ عَرْشُ الرّحمنِ، وَ مِنْها تَفُجُرَ انْهارُ الجَنَّةِ!: «هنگامى كه از خداوند متعال‌