صورت وصفى به كار رفته و آن هم به معناى نهايت نيكى و محبت است كه در ماجراى ابراهيم عليه السلام و عمويش آزر آمده و در بالا به آن اشاره شد.

پيام تربيتى اين وصف الهى نيز به قرينه آنچه در اوصاف مشابه آن گفته شد واضح است، چرا كه از يك‌سو جذبه اين وصف الهى بندگان را به طرف او جلب مى‌كند، و نور اميد بر دل‌ها مى‌پاشد، و از سوى ديگر به آنها درست نيكوكارى و مهر و محبت مى‌دهد.

33. غافِر 34. غَفور 35. غفّار 36. عَفُوّ 37. تواّب 38. جبّار

غفران و آمرزش الهى، و عفو و بخشش او نسبت به گنهكاران، و پذيرش توبه آنان، ريشه بخش گسترده‌اى از صفات فعل خدا است كه شش نمونه آن، در بالا آمده است، اين صفات الهى در آيات مختلف قرآن مجيد، منعكس است، به آيات زير گوش جان فرا مى‌دهيم:

1. غافِرِ الذَّنْبِ وَ قابِلِ التَّوْبِ ... «خداوندى كه آمرزنده گناه، پذيرنده توبه». [1]

2. انَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحيمٌ‌: «خداوند آمرزنده مهربان است». [2]

3. ... الا هُوَ الْعزِيزُ الْغَفّارُ: «آگاه باشيد كه او توانا و آمرزنده است». [3]

[1]. سوره مؤمن، آيه 3- اين وصف، فقط در يك آيه از قرآن مجيد آمده است.

[2]. سوره بقره، آيه 173- واژه «غفور» 91 بار در قرآن مجيد تكرار شده، و در غالب موارد مانند آيه فوق با وصف «رحيم» همراه است.

[3]. سوره زمر، آيه 5- وصف «غَفّارْ» چهار بار در قرآن مجيد آمده كه در سه مورد با وصف «عزيز»، همچون آيه فوق همراه است (سوره ص، آيه 66- سوره زمر، آيه 5- سوره غافر، آيه 42) و در دو مورد به تنهايى به كار رفته (سوره طه، آيه 82- سوره نوح، آيه 10)