اين نيز براى اهل حقيقت نوعى گناه به شمار مى‌آيد و بايستى از آن توبه كند و از خداى براى آن طلب آمرزش نمايد.

پيامبر اسلام و پيشوايان دين ما كه در دعاها اقرار به گناهان خود كرده و از خدا آمرزش و بخشش خواسته‌اند، گناهان آنان از اين نوع گناهان است، نه از نوع اوّل و دوم.» [1] بد نيست براى تكميل اين پاسخ، موضوعى را كه دانشمند بزرگوار شيعه مرحوم «علىّ بن عيسى اربلى» در جلد سوّم كتاب نفيس «كشف الغمّة فى معرفة الائمّة» ضمن بيان تاريخ زندگانى حضرت موسى بن جعفر عليه السلام نوشته در اين‌جا نقل نماييم:

«امام هفتم دعايى دارد كه آن را هنگام سجده شكر مى‌خوانده و در آن اقرار به انواع گناهان كرده و از خدا پوزش خواسته است. [2] من هنگامى كه آن دعا را ديدم در فهم معناى آن زياد فكر كردم و با خود گفتم:

چگونه از كسى كه شيعه عقيده به «عصمت» او دارد، اين گونه كلماتى كه اقرار به انواع گناهان است صادر مى‌شود؟!

هرچه فكر كردم، فكرم به جايى نرسيد تا روزى فرصتى دست داد و با «رضىّ الدّين ابى الحسن علىّ بن موسى بن طاووس» در يك‌جا بوديم، اين مشكل را از او پرسيدم، او فرمود: مؤيّد الدّين علقمى وزير، همين سؤال را چندى پيش از من كرد و من در جواب او گفتم: اين نوع دعاها براى تعليم مردم بوده است؛

من بعد از اين پاسخ كمى كردم و با خود گفتم: آخر اين دعا را حضرت موسى بن جعفر عليه السلام در سجده‌هاى نيمه شب خود مى‌خواند و در آن ساعت‌ها كسى كنارش نبوده تا منظور تعليم آنها باشد؟!

[1]. اوصاف الاشراف، ص 17.

[2]. براى اطّلاع از اصل دعا رجوع شود به كشف الغمّه، ص 43.