مى‌گيرد حرام نيست.

البتّه كسى كه آشكارا گناه مى‌كند و به‌اصطلاح «متجاهر به فسق» است از موضوع غيبت خارج است و اگر گناه او را پشت سرش بازگو كنند اشكال ندارد، ولى بايد توجّه داشت كه اين حكم مخصوص گناهى است كه آشكارا مرتكب مى‌شود.

اين نكته نيز قابل توجّه است كه نه‌تنها غيبت كردن حرام است، بلكه گوش دادن به غيبت و در مجلس غيبت حضور يافتن جزءِ محرّمات است و طبق پاره‌اى از روايات بر مسلمانان واجب است كه ردّ غيبت كنند. يعنى در برابر غيبت به دفاع برخيزند و از مسلمانى كه حيثيّتش به خطر افتاده دفاع كنند.

و چه زيباست جامعه‌اى كه اين اصول اخلاقى در آن دقيقاً اجرا شود. [1]

عمل منافى عفّت‌

در آيه 32 سوره اسراء به گناه بزرگى اشاره شده و آن عمل منافى عفّت، زناست. مى‌فرمايد: « «وَ لَاتَقْرَبُوا الزّنَا إِنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَ سَاءَ سَبِيلًا»؛ و نزديك زنا نشويد، كه كار بسيار زشت و بد راهى است».

در اين آيه به سه نكته اشاره شده است:

الف) نمى‌گويد زنا نكنيد، بلكه مى‌گويد به اين عمل شرم‌آور نزديك نشويد.

اين تعبير علاوه بر تأكيدى كه در عمق آن در مورد اين عمل نهفته، اشاره لطيفى به اين است كه آلودگى به زنا غالباً مقدّماتى دارد كه انسان را تدريجاً به آن نزديك مى‌كند. چشم‌چرانى يكى از مقدّمات آن است، برهنگى و بى‌حجابى مقدّمه ديگر، كتاب‌هاى زيانبار و فيلم‌هاى مبتذل و نشريات فاسد و كانوهاى فساد هريك مقدّمه‌اى براى اين كار محسوب مى‌شود. همچنين خلوت با اجنبيّه (يعنى بودن مرد و زن نامحرم در جايى كه ديگرى به آنجا راه ندارد) عامل وسوسه‌انگيز

[1]. رجوع شود به: تفسير نمونه، ذيل آيات 11 و 12 سوره حجرات.