علاج غيبت و توبه از آن‌

غيبت مانند بسيارى از صفات زشت تدريجاً به صورت يك بيمارى روانى درمى‌آيد، به‌گونه‌اى كه غيبت‌كننده از كار خود لذّت مى‌بَرد و از اينكه پيوسته آبروى ديگران را بريزد احساس خشنودى مى‌كند و اين يكى از صفات بسيار خطرناك اخلاقى است.

اينجاست كه غيبت‌كننده بايد پيش از هر چيز به درمان انگيزه‌هاى درونى غيبت كه در اعماق روح اوست و به اين گناه دامن مى‌زند بپردازد، انگيزه‌هايى همچون بخل و حسد و كينه‌توزى و عداوت و خودبرتربينى.

بايد از طريق خودسازى و تفكّر در عواقب سوءِ اين صفات زشت و نتايج شومى كه به بار مى‌آورد و همچنين از طريق رياضت نفس اين آلودگى‌ها را از جان و دل بشويد، تا بتواند زبان را از آلودگى به غيبت بازدارد. آن‌گاه در مقام توبه برآيد و از آنجا كه غيبت جنبه حقّ‌النّاس دارد اگر دسترسى به صاحب غيبت دارد و مشكلى ايجاد نمى‌كند از او عذر بخواهد، هر چند به صورت سربسته باشد.

مثلًا بگويد من گاه بر اثر نادانى و بى‌خبرى غيبت شما كرده‌ام، مراببخش و شرح بيشترى ندهد مبادا عامل فساد تازه‌اى شود. و اگر دسترسى به او ندارد يا وى را نمى‌شناسد، يا از دنيا رفته است، برايش استغفار كند و عمل نيك انجام دهد، شايد به بركت آن خداوند متعال وى را ببخشد و طرف مقابل را راضى سازد.

موارد استثنا

آخرين سخن درباره غيبت اينكه قانون غيبت مانند هر قانون ديگر استثناهايى دارد، از جمله اينكه گاه در مقام مشورت براى انتخاب همسر، يا شريك در كسب و كار و مانند آن كسى از انسان پرسشى مى‌كند، امانت در مشورت كه يك قانون مسلّم اسلامى است ايجاب مى‌كند اگر عيبى از او سراغ دارد بگويد، مبادا مسلمانى در دام بيفتد و اين غيبت كه با چنين نيّت انجام‌