يكى از بزرگان براى كسى هديه‌اى فرستاد. وى تعجّب كرد كه من از شما بدگويى مى‌كنم و شما براى من هديه مى‌فرستيد؟ در جواب فرمود: شنيده‌ام اين روزها حسنات خود را براى من هديه مى‌فرستى، خواستم براى تو هديه مالى بفرستم تا آن را جبران كرده باشم.

ما بايد با مسأله غيبت اين‌گونه برخورد كنيم، چرا كه زمينه‌هاى غيبت در ميان اهل علم بيشتر است. برخى گناهان زمينه‌هايش در بين اهل علم نيست، امّا زمينه برخى ديگر مانند ريا، غيبت، كذب، كبر، حَسَد، تهمت، افترا وجود دارد. بنابراين بايد از گناهانى بترسيم كه زمينه‌هاى آن براى ما فراهم است.

مثلًا مى‌گويند انسان پنجاه ساله مبتلا به بيمارى سرخك نمى‌شود پس اين انسان نبايد از سرخك بترسد، ولى همين مرد پنجاه ساله بايد از بيمارى‌هايى مانند پوكى استخوان، سكته قلبى ومغزى، بيمارى قند كه درمعرض آن است بترسد.

بنابراين غيبت جنبه‌هاى مختلفى مى‌تواند داشته باشد:

گاهى جنبه شخصى، گاهى جنبه اجتماعى و حتّى جهانى دارد. ممكن است چيزى را در سطح جهانى بنويسم و منتشر كنم، كسى كه غيبت كرده بايد جبران كند. آبروى ريخته برادر مسلمان را بايد احيا كند. يعنى نزد شنونده غيبت برود و بگويد: من اشتباه كردم. اگر نزد چند نفر غيبت كرده باشد مى‌تواند درستش كند، امّا اگر بالاى منبر يا در رسانه غيبت كرده باشد اين ديگر هيچ راهى ندارد و اين است كه انسان با بار سنگينى از گناه از دنيا مى‌رود. لذا اگر انسان به حقّ‌النّاس بودن غيبت توجّه داشته باشد از اين گرفتارى‌ها رهايى مى‌يابد. در روايات داريم نماز كسى كه غيبت كند تا چهل روز قبول نمى‌شود.

برخى براى آبرو و حيثيّت خود بسيار ارزش قائلند و حاضر نيستند آن را با صدها ميليون تومان عوض كنند لذا بايد خيلى دقّت كرد كه در دام غيبت نيفتاد.

و از خدا بخواهيم كه بارمان را سبك كند، چون غيبت علاوه بر جنبه فردى، جنبه اجتماعى دارد.