مسلمان و كافر به نماز شناخته مى‌شود

در حديثى رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

«ما بَينَ المُسلِمِ وَبَينَ ان يَكفُرَ إلّاان يَترُكَ الصَّلاةَ الفَريضَةَ مُتَعَمّداً أو يَتَهاوَنَ بِها فَلا يُصَليّها

؛ بين مسلمانى و كفر فاصله‌اى نيست، مگر آنكه نماز واجب را از روى عمد ترك كند يا آن را كوچك شمارَد». [1] در حديثى ديگر فرمود:

«لا إيمانَ لِمَن لا صَلاةَ لَهُ‌

؛ ايمان ندارد كسى كه نماز نمى‌خوانَد». [2]

بى‌نماز بدتر است يا يهودى؟

«مَن تَرَكَ صَلاةً لا يَرجُو ثَوابَها وَ لا يَخافُ عِقابَها فَلا ابالي أيَمُوتُ يَهودِيّاً أو نَصرانِيّاً أو مَجوسِيّاً

؛ هر كس نماز را ترك كند كه به ثواب آن اميدوار نباشد و از كيفر ترك آن نترسد، پس باكى نيست كه يهودى بميرد يا نصرانى يا مجوسى». [3]

ترك نماز دين را خراب مى‌كند

در حديثى رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

«الصَّلاةُ عِمادُ الدّينِ مَن صَلّاها فَقَد أقامَ الدّينَ وَمَن تَرَكَها فَقد هَدَمَ الدّينَ‌

؛ نماز ستون دين است هر كه آن را به‌جا آورَد دين را برپا داشته و هر كه آن را واگذارد دين را ويران كرده». [4] و در حديث ديگرى فرمود:

«لِكُلّ شَي‌ءٍ آفَةٌ وَآفَةُ الدّينِ تَركُ الصَّلاةِ

؛ براى هر چيزى آفتى است و آفت دين ترك نماز است».

[1]. بحارالانوار، ج 82، ص 216، ح 32.

[2]. طبرانى، المعجم الكبير، ج 6، ص 44.

[3]. بحار الانوار، ج 82، ص 202.

[4]. همان.