كه انسان درد و درمان هر دو را با هم بشناسد؛ بنابراين، موهبت چهارم اين است كه خداوند هم شناخت درد و هم شناخت درمان را به او مى‌دهد.

4. او را سالم از اين دنيا مى‌بَرد يعنى باايمان و عاقبت به خير از اين دنيا به دارالسّلام مى‌رود. جاى سلامتى جهان آخرت است. دنيا جايى است كه اگر هر كارى كنيد سرانجام

«بِالبَلاءِ مَحفُوفَةٌ وَبِالغَدرِ مَعروفَةٌ لا تَدومُ أحوالُها لا تَسلَمُ نُزّالُها

؛ (دنيا) سرايى است كه بلاها آن را احاطه كرده و به بى‌وفايى و مكر معروف است، حالاتش يك‌نواخت نمى‌مانَد و ساكنانش ايمن نيستند». [1] آرى طبيعت دنيا چنين است كه آرام و سالم نباشد و دارالسّلام و سلامت حقيقى در آخرت است.

پس اين پنج موهبت الهى در پرتو زهد در دنيا و عدم اسارت در آن نصيب انسان مى‌شود و از همه اينها مهم‌تر، همان است كه خداوند نور علم را به انسان زاهد مى‌دهد.

اگر علماى بزرگ را ديده باشيد، آنها وقتى به مرحله‌اى از كمال علم كه مى‌رسيدند يك وقت احساس مى‌كردند آنچه دارند حبابى بر آب است و چيزى بيش از آن نيست و سراغ همان علمى- كه علم حقيقى است- مى‌رفتند كه در اين روايت به آن اشاره شده است.

مرحوم شيخ بهايى رحمه الله از جمله كسانى است كه مقامات زيادى در علوم پيدا كرد و در آخر عمرش حالش دگرگون شد و احساس كرد تمام علومى را كه كسب كرده مثل آبى است كه از بيرون به چاه مى‌ريخته‌اند.

در زمان‌هاى گذشته در قم از آب چاه استفاده مى‌كردند و در زمستان كه آب زياد بود آب به چاه مى‌بستند و در تابستان از همان آب ذخيره شده استفاده مى‌كردند و اين آبى بود از بيرون نه از درون.

ولى چشمه جايى است كه آب از درونش مى‌جوشد و به بيرون مى‌ريزد و اين‌

[1]. نهج البلاغه، خطبه 226.