ترس از خدا

32

يا عَلىُّ، مَن خافَ اللّهَ عَزَّ وَجَلَّ أخافَ مِنهُ كُلَّ شَى‌ءٍ وَمَن لَم يَخَفِ اللّهُ أخافَهُ اللّهُ مِن كُلّ شَى‌ءٍ.

اى على، كسى كه از خداوند عزّ و جل مى‌ترسد همه چيز از او مى‌ترسد، و كسى كه از خداوند نترسد خداوند او را از همه چيز مى‌ترسانَد.

بحارالانوار، ج 77، ص 49

نور هدايت‌

خداترسى‌

خشيت و خداترسى نتيجه هدايت به‌سوى خداست. آرى ثمره درخت هدايت و توحيد همان احساس مسؤوليّت در برابر خداوند بزرگ است، چرا كه هرگز خشيت بدون معرفت حاصل نمى‌شود.

از اين جملات استفاده مى‌شود كه هر كه عالم واقعى شده باشد در برابر وظايف خود احساس مسؤوليّت شديد دارد. به عبارت ديگر، اهل علم‌اند نه اهل سخن، براى اينكه علم بى‌عمل دليل بر عدم خشيت است.

در روايتى امام سجّاد عليه السلام فرمود:

«وَمَا العِلمُ باللّهِ وَالعَمَلُ إلّاإلفانِ مُؤتَلِفانِ فَمَن عَرَفَ اللّهَ خافَهُ وَحَثَّهُ الخَوفُ على‌ العَمَلِ بِطاعَةِ اللّهِ وَإنَّ أربابَ العِلمِ وَأتباعَهُم الّذينَ‌