رباخوارى نوعى تبادل اقتصادى ناسالم است كه عواطف و پيوندها را سست مى‌كند و بذر كينه و دشمنى را در دل‌ها مى‌پاشد.

در واقع رباخوارى بر اين اصل استوار است كه رباخوار فقط سود پول خود را مى‌بيند و هيچ توجّهى به زيان بدهكار ندارد. اينجاست كه بدهكار چنين مى‌فهمد كه رباخوار پول را وسيله بيچاره ساختن او و ديگران قرار داده است.

درست است كه ربادهنده بر اثر احتياج تن به ربا مى‌دهد، امّا هرگز اين بى‌عدالتى را فراموش نخواهد كرد و حتّى كار به جايى مى‌رسد كه فشار پنجه رباخوار را هر چه تمام‌تر بر گلوى خود احساس مى‌كند. اينجاست كه سراسر وجود بدهكار بيچاره به رباخوار لعنت و نفرين مى‌فرستد، تشنه خون او مى‌شود، او با چشم خود مى‌بيند كه هستى و درآمدى كه به قيمت جانش تمام شده به جيب رباخوار ريخته مى‌شود، در اين شرايط بحرانى است كه ده‌ها جنايت وحشتناك رخ مى‌دهد، بدهكار گاه دست به خودكشى مى‌زند و گاهى بر اثر شدّت ناراحتى، طلبكار را با وضع فجيعى مى‌كُشد و گاهى به صورت يك بحران اجتماعى و انفجار عمومى و انقلاب همگانى درمى‌آيد.

اين گسستگى پيوند تعاون و همكارى، در ميان ملّت‌ها و كشورهاى ربادهنده و رباگيرنده نيز آشكارا به چشم مى‌خورد. ملّت‌هايى كه مى‌بينند ثروتشان به‌عنوان ربا به جيب ملّت ريخته مى‌شود با بغض و كينه و نفرتى خاص به آن ملّت مى‌نگرند و در عين اينكه نياز به قرض داشته‌اند منتظرند روزى عكس‌العمل مناسبى از خود نشان دهند.

اين است كه مى‌گوييم رباخوارى از نظر اخلاقى اثر فوق‌العاده بدى در روحيّه وام‌گيرنده بر جاى مى‌نهد و كينه او را در دل خود مى‌يابد و پيوند تعاون و همكارى اجتماعى را بين افراد و ملّت‌ها سست مى‌كند.

در روايات اسلامى در ضمن جمله كوتاه و پرمعنايى به اثر سوءِ اخلاقى ربا اشاره شده است. در كتاب وسائل الشيعه در مورد علّت تحريم ربا مى‌خوانيم كه‌