از سوى سوم، دستور به تواضع و فروتنى مى‌دهد، تواضعى كه نشان‌دهنده محبّت و علاقه باشد.

سرانجام مى‌گويد: آن‌گاه كه رو به‌سوى درگاه خداوند مى‌آورى پدر و مادرت را چه در حيات باشند و چه در ممات فراموش مكن و براى آنها تقاضاى رحمت كن. مخصوصاً تقاضاهايت را با اين دليل همراه ساز و بگو: خداوندا، چنانكه آنها در كودكى مرا تربيت كردند، تو نيز مشمول رحمتشان فرما.

از اين تعبير، علاوه بر آنچه گفته شد، استفاده مى‌شود كه اگر پدر و مادر چنان فرتوت و ناتوان شوند كه به‌تنهايى قادر بر حركت و دفع آلودگى‌ها از خود نباشند، فراموش نكن كه تو هم در كودكى چنين بودى و آنها از هرگونه حمايت و محبّت از تو دريغ نداشتند و لذا محبّت آنها را جبران كن.

اكنون سرّ اين نگاه‌ها را بايد دريافت. مثلًا نگاه به عالم، مقدّمه ارتباط با اوست و ارتباط با او زمينه‌اى فراهم مى‌آورَد تا شخص از علم عالم بهره‌مند شود. نگاه عاطفى به پدر و مادر، مقدّمه و زمينه قدردانى از رنج‌ها و تلاش‌هاى آنان است، روح عاطفه و محبّت را در انسان تقويت مى‌كند و سبب استحكام پيوندهاى خانوادگى و در نهايت اجتماعى مى‌شود.

آن‌قدر از محبّت در اسلام سخن گفته شده كه اگر كسى آنها را گرد آورَد خود كتاب مستقلّى خواهد شد. اساس دعوت اسلام بر محبّت است و از خشونت فقط در موارد استثنايى استفاده شده.